الگوی بهینه سیاستگذاری پایدار در حملونقل شهری با استفاده از مدلهای پویایی سیستم (مطالعه موردی: شهر مشهد)

یکی از نیازهای ضروری متولیان حملونقل، انتخاب سیاستهای بهینه و پایش میزان اثرگذاری برنامهریزیها وسیاستگذاریهای حملونقلی جهت دستیابی به حملونقل پایدار شهری محسوب میشود. در این مقاله تلاششده با استفاده از روش پویایی سیستم، ابعاد مختلف پایداری شامل اقتصاد، اجتماع، محیطزیست و حملونقل و ارتباط توامان آنان برای سال پایه و افق طرح برای شهر مشهد به عنوان مطالعه موردی مدلسازی شود. به منظورارزیابی مدل توسعه یافته، نتایج 11 شاخص در تعداد 11 سناریو بر اساس 7 گروه کلی )استراتژی( بررسی گردیده است. در ادامه، جهت ارزیابی سیاستهای مطالعه از روش تحلیل همایی استفاده شده است. نتایج حاصل از مطالعهنشان میدهد که بهبود مطلوبیت حملونقل همگانی نسبت به حملونقل شخصی، کاهش خودروهای تک سرنشین و استفاده بهینه از ظرفیت پارکینگ مناطق، در مقایسه با سایر سناریوها دارای اولویت میباشند. نوآوری این مقاله،بررسی بلندمدت نتایج سیاستهای متعدد و انتخاب بستههای سیاستی بوده که این موضوع میتواند با توجه به در دستور کار قرارگیری اقتصاد مقاومتی و صرف هزینه در بیشترین بازدهی و کارآیی، در سایر شهرها مورد استفاده قرار گیرد.

Keywords:

حملونقل پایدار , مدل پویایی سیستم , سیاستگذاری