مقایسه ی سیستم های سازه ای بتن ریزی سنتی و سیستم icf با استفاده از روش تصمیم گیری چند معیاره (با رویکرد پدافند غیرعامل، انرژی و اقلیم)

از جدیدترین سیستم های ابداع شده در صنعت ساختمان، استفاده از ترکیب بتن آرمه به عنوان عضو باربر وپانل های پلی استایرن (EPS) به عنوان قالب بتن و عایق حرارتی می باشند که با نام ساختمان سازی به روش قالب هایعایق ماندگار بتن معروف گشته اند. از دیرباز مصالح مختلف با مشخصات هندسی متفاوت و منطبق با طرح نهاییسازه بتن برای قالب بندی بتن مورد استفاده قرار می گرفته که این قالب ها پس از گذشت مدت زمان مشخصی از بتنریزی و رسیدن بتن به حد معینی از مقاومت بر داشته می شدند. ایده ی اصلی فنآوری ICF، ماندگاری قالب ها پساز بتن ریزی و به عهده گرفتن نقش عایق در دیوارهای ساختمان می باشد. در این سازه تمام دیوارهای پیرامونی وبخشی از دیوارهای داخلی، دیوارهای برشی و باربر بتنی می باشد که نیروهای برشی و ثقلی اعمالی به سازه را کنترل ومنتقل می کند. در این مقاله با مقایسه ی این فناوری با فناوری بتن ریزی سنتی و مقایسه ابعاد مختلف آنها، ضمن نشاندادن برتری های نسبی این روش به روش سنتی به نوعی مقدمه ای برای امکان سنجی جامع تر برای استفاده از اینفناوری باشد. نکته ی قابل ذکر این است که این بررسی با دو روش تصمیم گیری تاپسیس فازی و AHP انجام شده استکه صدق نتیجه های به دست آمده را تصدیق می نماید.