تناقض «محلی و جهانی» در دگردیسی شهرهای امروز؛ دگردیسی چهارراه ولیعصر (عج) تهران

امروزه جهانی سازی نئولیبرالیست که به سرعت از اواخر دهه 1980 در حوزه اقتصاد در حال گسترش است، جهان را وارد یک بازی پولی کرده و شهرها را درگیر یک رقابت با یکدیگر کرده ا ست و موجب گسترش تمایزات اجتماعی و محلی شده است. از طرف دیگر، نیازهای محلی، همواره دستاویزی بوده است تا مدیران شهری تصمیمات نادرست خود را توجیه کنند. تهران، پایتخت ایران، تا 250 سال پیش دهکده ی کوچکی بیش نبوده ا ست. 80 سال پیش، جمعیت این شهر به 250 هزار نفر ر سید، امروز اما بیش از 8 میلیون جمعیت دارد و بیست و پنجمین شهر بزرگ دنیا محسوب می شود. چهار راه ولیعصر نیز مهم ترین چهار راه تهران است که کاربری های متعدد فرهنگی، دانشگاهی، تجاری، کافه، پارک در اطراف آن قرار دارد. از طرفی در این چهار راه است که به لحاظ فضایی، بلوک طبقاتی بین طبقه متوسط و طبقات کارگری و تهی دستان، شکل می گیرد . نقطه ای که شکاف ف ضایی شهر تهران ا ست و تهران را به «تهران پایین» و «تهران بالا» تقسیم می کند. نقطه ای که شکاف طبقاتی و شکاف فضایی بره منطبق شده اند. مدیریت شهری تهران نیز به تازگی، تحت عنوان «نیازهای محلی». و برای تسهیل حرکت سواره، با احداث زیرگذر پیاده، این چهار راه را عملا به یک گذرگاه ترافیکی دگرگون کرده است. این مقاله، با برر سی دگردیسی این چهارراه، به تضاد «محلی» و «جهانی» می پردازد و با بررسی آرای لفور، دانشمند فرانسوی، «زندگی روزمره» را به عنوان جایگزینی برای مفهوم محلی به کارمی برد. به عبارت دیگر، می توان گفت مخاطب پروژه ی زیرگذر پیاده ی چهارراه ولیعصر بایدکسانی باشند که در «زندگی روزمره» شهر ایفای نقش می کنند و با مصرف فضای شهری تئاتر شهر تهران، به بازتولید آن کمک کنند. می توان به جای دوگانه ی محلی- جهانی، سه گانه کحلی - زندگی روزمره - جهانی را پیشنهاد داد. این سه گانه کمک می کند شهرها در عین جهانی بودن، به میدان رقابت برای جذ سرمایه ی جهانی و فراموشی زندگی محلی نشوند.

Keywords:

فضای شهری , زندگی روزمره , محلی , دگردیسی , میدان ولیعصر