طراحی فضاهای آموزشی با رویکرد ارتقا خلاقیت

در ادبیات هنر فضای آموزشی بهعنوان معلم دوم شناخته میشود. بحث آموزش از طریق محیط و فضای آموزشی چندین سال است که جای خود را در تحقیقات بین المللی درزمینه طراحی فضاهای آموزشی باز نموده است. ساختمان های آموزشی در ایران را نمیتوان به عنوان دستیار امر آموزش قلمداد نمود. رفع این نقیصه با شناخت معیارهای معماری و تأثیرآن در امر آموزش میسر خواهد بود.با در نظر گرفتن مباحث و شیوه های تدریس در آینده، نقش فضای آموزشی بسیار جدیتر از تصورات فعلی خواهد بود. فضای آموزشی از طریق پشتیبانی و مهیا نمودن بستر، زمینه های اجرای مطلوب، برنامه های آموزشی را فراهم میآورد، در صورتی که خود این کالبد باید آموزنده، تفکر انگیز، خلاقیت زا، پویا، متضمن سلامتی و رشد آموزش گیرنده ها باشد. خلاقیت به عنوان یک واژه کلیدی در طراحی معماری امروز به ویژه هنگام بحث از طراحی معماری آینده به کار میرود تا هنر بتواند در طول زمان همچنان پاسخگوی نیازها و خواسته ای کاربر خود باشد. اگر چه برخی از ساختمان های امروز خود را خلاقیت زا می نامند اما همچنان صلب و خسته کننده هستند و نتوانسته اند مفهوم خلاقیت را که در راستای خواست کاربر قرار دارد با استفاده از یک سیستم مناسب به اجرا درآورند پژوهش های متعددی پیرامون مسئله خلاقیت در معماری مسکونی انجام گرفته است. اما کاربری های دیگر هنوز مورد بررسی دقیق قرار نگرفته است. در این بین فضاهای آموزشی با توجه به تغییرات ساختاری نظام آموزش نیاز به خلاقیت را برای انطباق با الگوهای جدید آموزش و فعالیت های متفاوت آموزشی را در خود دارا است. همچنین امکان تغییر و ایجاد تنوع در فضا موجب پویایی فضای محیط آموزشی گشته و آن را سرزنده میسازد. در این مقاله، به شیوه تحقیق کتابخانه ای پرداخته،سپس به ارائه راهکارهایی برای ایجاد فضای آموزشی، با حس مطلوب پویایی و خلاقیت، برای هنرجویان میپردازیم.