سیمای پادشاهان در مثنوی معنوی

مولانا جلال الدین محمد بلخی مشهور به مولوی، یکی از بزرگترین شاعران قرن هفتم هجری است که کتاب ارزشمند و گرانسنگ مثنوی را در قالب شش دفتر سروده است. او در این کتاب ضمن بیان مفاهیموالای عرفانی ، تصویری از زندگی،طبقات اجتماعی،آیینها و آداب و رسوم و اعتقادات اجتماعی زمان خود را به تصویر کشیده است.یکی از مهمترین طبقات اجتماعی که مولانا در مثنوی خود یاد کرده پادشاهاناست.او ضمن بیان برخی از رسوم تشریفاتی در داخل و خارج دربارها نظیر بار دادن، دست بوسی و زمین بوسی،خطبه خواندن و سکه زدن به نام پادشاه،پنج نوبت زدن، دورباش زدن و نواختن طبل و کوس شاهی،به انواع بخششهای شاهان مانند بخشیدن خلعت و اقطاع اشاره کرده است . او مجازاتها و شکنجه های شاهان را اعم از به زندان افکندن ، حبس در سیاه چال، به دار آویختن، تخته بند کردن، کتک زدن، در غل و زنجیرنهادن و به چهار میخ کشیدن بیان نموده است و در ضمن به برخی از خصوصیات اخلاقی عموم پادشاهان نظیر قساوت و زورگویی و استبدادو حسادت و تکبر و خشم و خونریزی و ... اشاره کرده است.بررسی طبقات مختلف اجتماعی برای نسل حاضر و آینده هم عبرت و اعتبار است و هم راهگشای افراد علاقه مند، به سوی جامعه ای بهتر و ایده آل.

Keywords:

پادشاهان , بخشش , مجازات