اعمال تنش خشکی مصنوعی و بررسی قابلیت انتقال مجدد در ژنوتیپ های جو در شرایط دیم و آبیاری

انتقال مجدد مواد فتوسنتزی از ساقه به دانه، یکی از عمده ترین راه های جبران کاهش وزن دانه ناشی از تنش خشکی است و میزان فتوسنتز سنبله از صفات شناخته شده مقاومت به خشکی می باشد. این تحقیق به منظور بررسی توانایی قابلیت انتقال مجدد در20 ژنوتیپ جو و دو رقم زراعی در مزرعه تحقیقاتی معاونت موسسه تحقیقات کشاورزی دیم در قالب طرح آماری بلوک های کامل تصادفی در شرایط دیم و آبیاری انجام شد. قابلیت انتقال مجدد بر اساس روش محلول پاشی قسمتی از کرت ها با محلول کلرات سدیم 14 روز بعد از گرده افشانی و مقایسه وزن دانه های این تیمار با وزن دانه های طبیعی محاسبه شد. براساس نتایج تجزیه واریانس و آزمایش مقایسه میانگین اختلاف معنی داری بین ژنوتیپ های مورد بررسی از نظر قابلیت انتقال مجدد در دو شرایط دیم و آبیاری وجود داشت. از نظر قابلیت انتقال مجدد رقم زراعی جو سرارود یک در شرایط آبیاری برترین ژنوتیپ بود و در شرایط دیم و آبیاری به ترتیب ژنوتیپ های 8 ، 17 و 19 برتر از دیگر ژنوتیپ ها از نظر قابلیت انتقال مجدد بودند.

Keywords:

قابلیت انتقال مجدد , تنش خشکی , جو , کلرات سدیم