بررسی میزان اثربخشی آموزش کیفیت زندگی بر رضایت از زندگی مادران کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی- کمبود توجه

از آنجا که اختلال بیش فعالی- کمبود توجه تاثیر مزمن و فراگیری در عملکرد کودک و سلامت روان اطرافیان وی به خصوص مادر دارد، و طبق تحقیقات انجامشده، معمولا کیفیت زندگی مادران کودکان بیش فعال- کمبود توجه بر اثر بیماری فرزندشان بسیار پایین میآید، لزوم استفاده از درمانی که بتواند کیفیتزندگی آنها را در کل زندگی بالا ببرد برجسته می شود. پژوهش حاضر با هدفبررسی تاثیر آموزش مبتنی بر کیفیت زندگی بر رضایت از زندگی مادران کودکانبیش فعال- کمبود توجه انجام گرفت. طرح پژوهش از نوع نیمه تجربی با پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش را مادران کودکان بیش فعال شهر اصفهان تشکیل می دادند که از بین جامعه آماری فوق دوگروه 7 نفره به عنوان گروه آزمایش و گروه کنترل با روش نمونه گیری مبتنیبر هدف از بین مادران کودکان بیش فعال دبستانی اصفهان انتخاب شد. گروهآزمایش آموزش کیفیت زندگی را در 8 جلسه هفتگی 2 ساعته دریافت کرد،ابزارهای پژوهش در هر دو گروه در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون اجراگردید. ابزارهای اندازه گیری عبارت بودند از: پرسشنامه رضایت از زندگیدینر (LSSW) و فرم والدین پرسشنامه کارنرز(CPRS-48). داده ها توسط نرمافزار SPSS و روش آماری یومن ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و همچنیناز روش های درصد تغییرات، تغییر معنادار بالینی و اندازه اثر نیز جهت نتایجتکمیلی استفاده شد. نتایج تحلیل نشان داد که تفاوت معناداری (P 0/025) بینمیانگین تفاضل نمرات رضایت از زندگی گروه آزمایش و کنترل در پیش و پسآزمون وجود داشت. همچنین در تحلیل درون گروهی، تفاوت معناداری در میانگیننمرات پیش آزمون و پس آزمون گروه آزمایش مشاهده گردید در حالی که در گروهکنترل این امر مشاهده نشد. نتیجه گیری: می توان از درمان های روانشناسی مثبتمانند کیفیت زندگی درمانی برای کاهش مشکلات و افزایش کیفیت و رضایت اززندگی مادران کودکان مبتلا به اختلالات روانی از جمله اختلال بیش فعالی کهزندگی مادران را نیز تحت تاثیر قرار میدهد استفاده نمود.

Keywords:

روان درمانی , کیفیت زندگی , رضایت از زندگی مادران , بیش فعالی- کمبود توج