اثربخشی آموزش رفتاری شناختی مثبت نگر بر انعطاف پذیری شناختی مادران کودکان مبتلا به اختلال کاستی توجه بیش فعالی

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش مبتنی بر رویکرد رفتاری- شناختی مثبت نگر بر انعطاف پذیری شناختی مادران کودکان پسر دبستانی مبتلا به اختلال کاستی توجه/ بیش فعالی شهر اصفهان صورت گرفت. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کلیهی مادران کودکان پسر دبستانی مبتلا به اختلال کاستی توجه/ بیش فعالی شهر اصفهان بود. نمونهی پژوهش شامل 42نفر از مادران دانش آموزان پسر پایه چهارم و پنجم ابندایی مبتلا به اختلال کاستی توجه/ بیش فعالی شهر اصفهان در سال 1394 بود که به صورت خوشه ای چند مرحله ای از بین دبستانهای شهر اصفهان انتخاب و پس از پر کردن پرسشنامه کانرز (گویتی، کانرز و والریچ، 1978 (با توجه به حد نصاب نمره، در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند(21 نفر در گروه آزمایش و 21نفر در گروه گواه). سپس گروه آزمایش به مدت 12جلسه، دو جلسه در هفته به مدت 2 ماه تحت آموزش برنامه رفتاردرمانی شناختی مثبت نگر قرار گرفت، در حالی که گروه گواه هیچ گونه آموزشی دریافت نکرد. شرکت کنندگان، پرسشنامه انعطاف پذیری شناختی(دنیس و وندروال، 2010 (را تکمیل کردند. به منظور تجزیه و تحلیل دادهها از روش آماری تحلیل کواریانس استفاده شد. یافته های حاصل از تحلیل کواریانس نشان داد که میانگین نمرات در دو گروه، بعد از برنامهی آموزش، دارای تفاوت معناداری در انعطاف پذیری شناختی شده است. در نتیجه، برنامه رفتاردرمانی شناختی مثبت نگر توانسته است انعطاف پذیری شناختی را در مادران کودکان پسر دبستانی مبتلا به اختلال کاستی توجه/ بیش فعالی ارتقا دهد.

Keywords:

رفتاری- شناختی مثبت نگر , انعطاف پذیری شناختی , اختلال کاستی توجه/ بیش فعالی