تاثیر مسیرها بر توانایی ترسیم نقشه های شناختی در بافت قدیم شهرستان لار

انسان ها در صورتی می توانند به حیات خود ادامه دهند که به شکلی مناسب با محیط، تعامل برقرار سازند. یادگیری مسایل مختلف موجود در محیط، نوعی اجبار است چرا که این عناصر در اطراف انسان پراکنده اند و لازم است که استفاده کنندگان مهارت های لازم برای شناخت و مواجهه با آنها را آموخته باشند.در این صورت، آنها می توانند تصمیم بگیرند با حرکت در این گستره به سمت آن چیزها نزدیک و یا دور شوند. این یادگیری توانایی فضایی-شناختی نام دارد. بازنمایی های ذهنی از این نوع توانایی انسان نیز، نقشه ی شناختی نامیده می شود. این نقشه، الگوی مناسبی از محیط را برای انسان، فراهم می آورد. مسیرها، بخشی از عناصر تشکیل دهنده ی این نقشه ها و از مهمترین آنها هستند. در این پژوهش هدف نشان دادن چگونگی اثر گذاری مسیر خانه تا مدرسه بر تصور کودکانی است که روزهای کثیری از سال را در حال گذر از آنند. بررسی این که آیا این مسیرها نقش موثری در ادراک، سهولت ترسیم نقشه های شناختی، افزایش ادراک محیطی و خوانایی، ایفا می کنند یا خیر، از دیگر اهداف این پژوهش است. روش تحقیق تحلیلی و توصیفی است. پژوهش به جهت استفاده از ترسیم نقشه های شناختی و آمارگیری در دسته تحقیق های کمی قرار دارد و اهمیت آن به دلیل مطالعه ی محیط های آموزشی و ارایه ی راهکار برای ارتقا و افزایش قابلیت های آن است. آزمودنی ها از بین چهار مدرسه ی دخترانه و پسرانه در بافت قدیم لار که مسیر خانه تا مدرسه را پیاده می پیمایند، گزینش شده اند. نتایج نشان می دهند در مسیر رفت و آمد آزمودنی ها هیچ مولفه ی مرتبط با احتیاجات سنی و حرفه ای آنها برای به خاطر ماندن در ذهن و مسیر یابی وجود ندارد. در واقع کودکان مراجعه کننده به این مدارس بیش از آنکه مسیر را با علایم و نشانه ها بشناسند، یا اینکه عنصری شاخص آنها را در جهت یابی یاری کند، در حفظ کردن مسیر از روی عادت موفق بوده اند.

Keywords:

محیط آموزشی , نقشه شناختی , تصور ذهنی , مسیرها , لار