شناسایی اصول کلی برای طراحی بناهای میان افزا در زمینه های تاریخی نمونه ی مورد مطالعه: بافت تاریخی گرگان

شهر مانند موجود زنده ای است که حیات آن با ظهور بناهای جدید تداوم می یابد. در واقع شهر محصول دوره های تاریخی متعدد است، دوران معاصر نیز با ساختارها و ساختمان های جدید خود در این روند حضور خواهد داشت و معماریامروز ما میراثی برای آیندگان خواهد گشت. اینجاست که وظیفه طراحان مطرح می شود و مسیولیتی که در مقابل نسل های گذشته، حال و آینده بر عهده دارند، نمود می یابد. ساخت و سازهای جدید در راستای تداوم حیات در بافت های تاریخی، ضرورتی گریزناپذیر هستند، اما امروزه به ویژه در کشورهایی مانند ایران به دلیل فقدان هدایت لازم، به نوبه خود به یکی از تهدیدهای جدی فرا روی بافتهای کهن مبدل گردیده اند. لذا ، نگاهی ویژه به نحوه ی رویارویی با بافت های تاریخی و به ویژه رویکرد کلی به چگونگی شکل گیری ساختارهای نو درزمینه های تاریخی و کهن میتواند به عنوان یک مساله ی مهم و حیاتی مورد بحث و بررسی قرار گرفته شود. شناسایی اصولی کلی که بتوانند در جهت ارتقای طراحی های جدید در بافت تاریخی ایفای نقش کنند، بدون اینکه به خلاقیت طراحان خدشه ای وارد شود، ضروریاست. بدین منظور ابتدا جهت دستیابی به رویکردهای جهانی به این موضوع، به بررسی اصول منتج از توافقنامه هایی که در سطح بین المللی پذیرفته شده اند پرداخته و درپی آن با اشاره به هر یک از شاخصه های تاثیرگذار در تعریف خصوصیت زمینه ی تاریخی، دیاگرامی از اصولی که میبایست در طراحی ساختارهای جدید مورد توجه قرارگیرند ارایه می گردد و همچنین چگونگی تجزیه و تحلیل اصول و خروجی های مورد انتظار مطرح شده و بر اساس آن خصوصیات بافت تاریخی گرگان مورد بررسی قرار می گیرد.. مقاله ی حاضر از انواع مقالات توصیفی تحلیلی ست، که به روش کتابخانه ای و جمع آوری اسناد و مشاهدات صورت پذیرفته است و در پی دست یافتن به اصول راهنما و رهنمودهایی طراحی و اجرایی ساختارهای جدید در زمینه های تاریخی است.

Keywords:

اصول طراحی , ساختار جدید , زمینه ی تاریخی , بنای میان افزا , گرگان