ارایه مدل باز تعریف هویت معماری ایرانی در برآیند زمان و مکان به شیوه نمادین

در سال های اخیر پیدایش نظریه های جهانی شدن و سبک بین الملل در معماری، یکسانی در آثار معماری به عنوان حاصل فکر بشری را دی پی داشت؛ یکسانیای که رنگ هویت از چهره بنا زدود و در پی آن برقراری ارتباط انسان با بنا به چالش کشیده شد. اما معماری معاصر ایران که تا دوران قاجار از پیوستگی برخوردار بود، در این دوران با برداشت های سطحی و وارداتی از فرهنگ و معماری غرب، تاکنون گرفتار دوگانگی والتقاط فکری و عملی بین مفاهیم، سنت، اسطوره، فرهنگ خودی و از طرفی فناوری و تجدد بوده است به گونه ای که با وجود فعالیت های تجدید حیاتگرایانه هنوز موفق به دستیابی به وحدت فکری نگشته است. نتایج حاصل از این پژوهش در شناسایی، حفظ و تقویت عناصر هویت ساز معماری، از طریق برداشت از ذهن جمعی از یک سو و ایجاد خاطره جمعی از سوی دیگر (در شرایطی که شاهد از بین رفتن این پیوستگی در معماری معاصر هستیم) از اهمیت برخوردار است. سامانه ی جستجو کیفی و ضمن تفسیر و تحلیل معنایی داده ها، به دنبال عوامل چندگانه موثر بر پدیده هویت نیز بوده و راهبرد آن تفسیرگرا می باشد.

Keywords:

هویت معماری , ناخودآگاه جمعی , خاطره جمعی