ضرورت باززنده سازی بافت فرسوده جهت افزایش امنیت شهری (مطالعه موردی بافت فرسوده منطقه ده تبریز)

یکی از مهمترین عوامل سازنده کیفیت مطلوب در حوزه مدیریت شهری امنیت شهری است. وجود محیطی امن برای زندگی در کنارسایر نیازهای اساسی فیولوژیکی انسان، از ضروریات و نیازهای اساسی انسان می باشد تحقیقات نشان میدهد که با دخالت در کالبد فضاهامی توان تا حدودی یک محیط امن برای زندگی ایجاد کرد از طرفی امروزه به دلیل تغییر در ساختار کالبدی و عملکردی، بافت های فرسودهبه مکان هایی با امنیت پایین تبدیل شده اند که لازم است مورد مرمت و بازسازی قرار گیرند.تامین امنیت به عنوان یکی از اساسی ترین نیازهای انسان، همیشه مورد توجه بوده است. محیط های شهری بنا به شرایط اجتماعی موجودیعنی نوع شکل گیری فضاها، کارکرد فضاها، وجود امکانات رفاهی، تراکم و آلودگی زیست میحطی و... می توانند بر میزان امنیت موثر باشند.کاهش شاخص های کیفیت زندگی از قبیل امنیت در بافت های فرسوده یکی از بیشمار معضلاتی است که این پهنه ها با آن دست بهگریبانند و اثرات متقابل کاهش کیفیت محله ها برکاهش کیفیت زندگی شهری، عمق و ابعاد این معضل را در بافت های فرسوده روشن می-باشد.در صورت عدم توجه و نپرداختن به مرمت آنها این محلات به فرسودگی کامل در عملکرد و فعالیت دچار می شوند لذا مرمت وباززنده سازی بافت های فرسوده شهری نقش بسزایی درارتقاء میزان احساس امنیت در محله دارند. هدف مقاله حاضر بررسی رابطه باززنده-سازی بافت فرسوده منطقه ده کلانشهر تبریز وارتقاء امنیت دراین بافت است.یافته های تحقیق نشان می دهد که بازسازی بافت فرسوده مورد مطالعه موجب افزایش کیفیت محیط و در نتیجه افزایش احساسامنیت در محیط منجر خواهد شد.

Keywords:

امنیت , بافت فرسوده , باززنده سازی , منطقه ده کلان شهر تبریز