امکان سنجی طراحی مسیر پیاده محور در راستای توسعه پایدار شهری با رویکرد ارتقاء تعاملات اجتماعی (نمونه موردی: خیابان شیخ صفی اردبیل)

امروزه جنبش پیاده مداری که هدف آن بازیابی و توسعه فضاهای پیاده در سطح شهرها و به رسمیت شناختن و اولویت قایل شدن برای عابرین پیاده بعنوان عناصر درجه اول شهری، به یکی از محورهای برنامه ریزی و طراحی شهری بدل گردیده است. به ویژه با آغاز هزاره سوم ضرورت رویکرد مجدد به حرکت پیاده بعنوان سالم ترین، اقتصادی ترین و پویا ترین روش جابجایی و حمل و نقل درون شهری مورد توجه جدی کارشناسان و مدیران امور شهری قرار گرفته است. امروزه کیفیت و جذابیت فضاهای عمومی شهری به یکی از مهمترین سنجه های توسعه یافتگی بدل گردیده است. در این میان، پیاده راه حال بدلیل قابلیت های خاص خود در ایجاد فرصت تعاملات اجتماعی و نیز به عنوان پهنه هایی چند عملکردی از نقشی اساسی برخوردارند. در شهرسازی معاصر، حرکت پیاده و نیازها و حقوق انسانی پیاده، کمتر مورد توجه برنامه ریزان و طراحان شهری بوده و راه های پیاده، نه به عنوان بخشی مستقل از فضاهای شهری، بلکه به عنوان تابعی از حرکت سواره می باشد. با این مقدمه، این تحقیق در نظر هدف، کاربردی می باشد و با توجه به ماهیت هدف گذاری و ابزارهای دستیابی به این اهداف، از روش تحقیق از نوع توصیفی- تحلیلی از نوع پیمایشی که شامل پرسشنامه می باشد، استفاده شده است. نتایج این پژوهش نشان داده است که با احداث پیاده راه، با افزایش فروش مغازه ها، اولویت مقیاس انسانی در فضای شهری، امکان ایجاد تسهیلات گذران اوقات فراغت در مسیر پیاده راه، باز زنده سازی خاطرات تاریخی در پیاده راه، افزایش مرغوبیت عرصه و اعیان در مسیر پیاده و ... می توان به ارتقاء تعاملات اجتماعی و نهایتا توسعه پایدار شهری دست یافت.

Keywords:

توسعه پایدار شهری , پیاده راه , تعاملات اجتماعی , اردبیل