قاعده فقهی الزعیم الغارم

مبانی فقهی قاعده الزعیم الغارم زعیم در لغت به معنای ضمان و ضامن بمعنای پذیرفتن التزام، اشتمال کفالت، طی و خلال و امثال آن است 1، 2، 3، 4،5 و فقها آن را به معنای التزام به پرداخت دین ثابت در ذمه یا احضار نفس دیگری می دانند که سبب آنگاه، عقد و زمانی امور دیگر از قبیل غصب و اتلاف و تسبیب است قاعده الزعیم غارم یعنی این که هر ضامن و متعهدی، به انجام دادن موضوع تعهد خود ملتزم است؛ یعنی اگر مورد تعهد نفس و تن دیگری است،کفیل ملتزم است در زمان و مکانی که تعهد کرده، تن مکفول عنه را تسلیمکند و در صورتی که موضوع تعهد مال است، مال موضوع ضمان خود را به مضمون له تقدیم کند(6) سبب ضمان گاه عقدی و گاه قهری است. از ضمان قهری در جای خود بحث کردهایم7،8، 9 و در ایجا از زمان .عقدی سخن خواهیم گفت