بررسی فرایند ساختاری شدن مفهوم فضا در زبان فارسی در چارچوب زبانشناسی شناختی
Publish place: Journal of Linguistics & Khorasan Dialects، Vol: 3، Issue: 4
Publish Year: 1390
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 434
This Paper With 28 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JLKD-3-4_001
تاریخ نمایه سازی: 7 شهریور 1396
Abstract:
هدف از انجام این تحقیق، مطالعه رابطه میان تفکر فضایی و ساختار زبانی منعکس کننده آن در زبان فارسی است. در این تحقیق با بهره گیری از نظریه لایبنیتس مبنی بر نسبی بودن نمود فضا در زبان و با استناد به الگوی لوینسون (2006) در تقسیم بندی حوزه فضا، به مطالعه فرایند ساختاری شدن مفهوم فضا در زبان فارسی می پردازیم. داده های زبانی مورد نیاز، از میان جملات زبان فارسی معیار گفتاری و نوشتاری که دارای حروف اضافه مکانی، افعال حرکتی و دیگر مقولات دستوری نشان دهنده مکان هستند جمع آوری شده است. در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی، به تحلیل داده های مورد نظر در ارتباط با مفاهیم اشاره ، گسترش معنایی و فضای ذهنی در زبان فارسی پرداخته، به این نتیجه رسیدیم که گوینده با استفاده از مفهوم گوینده محوری، خود را در مرکز یا نقطه صفر مکانی قرار داده و جایگاه اشیا را با توجه به موقعیت خود توصیف می کند.
Keywords:
Authors
محمود نقی زاده
دانشجوی دکتری زبانشناسی دانشگاه اصفهان
منوچهر توانگر
دانشیارزبانشناسی دانشگاه اصفهان
محمد عموزاده
دانشیارزبانشناسی دانشگاه اصفهان