ستی و بازتاب آن در ادب فارسی

ستی واژه ای است سانسکریت به معنی عفیف و پاکدامن و در اصطلاح به معنی زنی است که طی آداب خاصی خود را در فراق همسر درگذشته اش می سوزاند و به معنی خود این مراسم نیز به کار رفته است. سابقه شکل گیری آن به 1000 تا 500 سال پیش از میلاد برمی گردد و در سال 1829 ممنوع اعلام شد. شاعران پارسی زبان به ویژه آنان که در دیار هند می زیستند، از این سنت هندویی استفاده کرده و منظومه هایی سوزناک و پراحساس آفریده اند. در این مقاله آیین ستی و بازتاب آن در ادبیات فارسی مورد بررسی قرار می گیرد.

Keywords:

هندوستان , زن , ستی , آتش , سوختن , مثنوی