بررسی تاثیر طراحی داخلی فضای بازی درمانی بر کودکان مبتلا به اوتیسم

امروزه مهارت های اجتماعی نقش بسیار مهمی در زندگی و موفقیت افراد دارد؛ اما کودکان با اختلال اوتیسم مشکلات قابل توجهی در یادگیری و کاربرد این مهارت ها نشان می دهند. اوتیسم یکی از انواع اختلالات رشدی است که مشکلاتی از قبیل اختلال در ارتباط و نیز تعامل با محیط پیرامون از جمله علایم برجسته آن است. به دلیل افزایش روزافزون کودکان مبتلا به اوتیسم به خصوص در ایران ضرورت طراحی فضاهایی متناسب با نیازهای این کودکان به خوبی مشهود است. فضاهایی که بتوانند علاوه بر تامین آرامش کودکان بستری مناسب برای رشد فکری و اجتماعی آنها فراهم آورد. هدف این پژوهش بررسی میزان تاثیر طراحی داخلی فضای بازی درمانی بر کودکان اوتیسم است. هنگامی که بحث طراحی فضا برای کودکان اوتیسم پیش می آید مهم است که به دانش و درک چگونگی تجربه محیط و اشیا توجه و اشاره شود. توصیف تفاوت های حسی بالقوه ادراک، پردازش و پاسخ اهمیت زیادی دارد چراکه کودکان قادر به یادگیری در جریان اصلی محیط می باشند. توجه خاص به فضاهای فیزیکی باعث بالا رفتن اهمیت ابعاد و چیدمان فضا از جمله ، سطح، فرم، کار معمار و طراح میشود، چرا که این فضاها با یادگیری کودکان ارتباط مستقیم دارند. معماری فضا با آگاهی از روانشناسی محیطی، فضایی را پدید می آورد که کودک در آن با توجه به خصوصیات اخلاقی و رفتاری و همچنین ضعف های ارتباطی می تواند دورانی بدون استرس و دور از تنش را با یادگیری بالا سپری کند. پژوهش حاضر با استفاده از روش تحقیق توصیفی و تحلیلی در بستر مطالعات کتابخانه ای و اسناد مکتوب انجام شده است. براساس نتایجی که در این تحقیق به دست آمد عواملی که ذکر شد هر یک نقش مهمی در ایجاد محیط مناسب برای کودکان اوتیسم دارد در نتیجه مسیولیت ایجاد محیطی درخور برای این کودکان علاوه بر روانشناسان بر عهده معماران می باشد که با ریزبینی و تجمیع اطلاعات معمارانه و روانشناسانه در زمینه محیطی بتوانند جوابگوی آینده کودکان اوتیستیک باشند.

Keywords:

طراحی داخلی , فضا , بازی درمانی , کودکان , اوتیسم