بررسی تاثیر شهرداری و شوراهای اسلامی درمسیرتوسعه پایدارشهری (مطالعه موردی: شهرکرمان)

افزایش جمعیت و شهرنشینی به عنوان پدیده ای فراگیر در یکصد سال اخیر هم کشورهای صنعتی و هم کشورهای در حال توسعه را در برگرفته است. به طوری که بسیاری از جوامع معاصر، دارای شهرهای پرجمعیت چند میلیونی هستند. بیش از سال 1900 میلادی رشد شهرنشینی، مربوط به کشورهای غربی بود، اما از ابتدای قرن بیستم، دامنه شهرنشینی به کشورهای در حال توسعه نیز کشیده شد و در دهه های اخیر جمعیت شهرنشین اغلب کشورهای در حال توسعه بیش از جمعیت روستانشین آنها است، .(Chakrabarty, 2001:333) مشکل حمل و نقل شهری و نابسامانی شبکه حمل و نقل، آلودگی های محیط زیست، فاضلاب شهری، مسکن شهری، شیب نامناسب خیابان ها و عدم سازگاری کاربری ها در سطح شهرها، شکل گیری پدیده حاشیه نشینی، کالبد فرسوده شهر، افزایش فقر و غیره درکنار این افزیش جمعیت در شهرها به چشم می خورد. نرخ بالای رشد جمعیت همراه با مشکلات و موانع موجود برای جلوگیری از رشد شهرهای بزرگ از یک سو و محدودیت های مالی و اجرایی بخش عمومی بویژه شهرداری ها در تامین نیازمندی-های شهروندان و بهبود محیط شهری از سوی دیگر از جمله واقعیت های کشورهای رو به رشد هستند (اردشیری،43:1376). گستردگی و پیچیدگی مسایل شهری و رشد و توسعه روزافزون شهرها، مدیریت امور شهر را به وظیفه ای دشوار تبدیل نموده است (صرافی و عبداللهی،121:1387). درکشورهای در حال توسعه ای همچون ایران دو نهاد تاثیرگذار که می توانند عرصه را جهت تحقق فعالیت های اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و کالبدی در شهر باز نمایند، شهرداری ها و شوراهای اسلامی هستند، که به عنوان مدیران اصلی و شناخته شده شهر به فعالیت می پردازد. و برخلاف گذشته، امروزه عرصه فعالیت های آنها، چنان گسترده شده که تمامی جنبه های زندگی شهرنشینان را در بر می گیرد. بنابراین چگونگی مدیریت شهرداری ها و شوراها در روند توسعه شهر و پایداری و بهبود سکونتگاه های شهری و فعالیت ها نقش بسیار مهم و تعیین کننده ای دارد.