اثر بخشی فرزند درمانی بر سطوح ارتباطی مادر کودک در مادران دارای کودکان آزار دیده

هدف از پژوهش حاضر اثر بخشی فرزند درمانی بر سطوح ارتباطی مادر کودک استرس والدینی رابطه ی والده کودک طرد پذیرش والدینی و کودک آزاری در مادران دارای کودکان آزار دیده بود. روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. برای شناسایی کودکان آزار دیده جسمی عاطفی پرسشنامه ی کودک آزاری بر150 کودک 9-6 ساله که با نمونه گیری در دسترس از بهزیستی مهد کودک ها و مناطق کم درآمد شهرستان اردبیل انتخاب شده بودند به اجرا درآمده سپس از بین 54 کودکی که بالاترین نمرات را کسب کرده بودند،30 کودک به صورت تصادفی انتخاب شدند و از مادران آن ها برای شرکت در جلسات آموزشی دعوت به عمل آمد. در فرآیند درمان آزمودنی ها به 26 نفر تقلیل یافتند و در دو گروه آزمایش12 نفر و کنترل 14نفر قرار گرفتند.قبل از مداخله تمامی آزمودنی ها با شاخص استرس والدینی و فرم کوتاه آن پرسشنامه ی طرد پذیرش والدینی و پرسشنامه ی کودک آزاری ارزیابی شدند. مادران گروه آزمایش در 5 جلسه آموزش فرزنددرمانی را براساس دستورالعمل لندرث و براتون دریافت نمودند. پس از اتمام درمان از مادران و فرزندان شان پس آزمون به عمل آمد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون تحلیل واریانس چند متغیره مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد فرزند درمانی منجر به کاهش معنادار استرس والدینی بهبود رابطه والده کودک و افزایش پذیرش والدینی و کاهش طرد والدینی در گروه آزمایشی گردید. اما باعث کاهش معنادار کودک آزاری در پی جلسات درمان در گروه آزمایشی در مقایسه با گروه گواه نشد. این مطالعه تلویحاتی را برای استفاده درمانگران از مداخله های روان شناختی از جمله فرزنددرمانی در کنار سایر مداخلات معمول برای بهبود روابط مادر و فرزند در مادران دارای کودکان آزاردیده مطرح می نماید.