محرومیت از حقوق اجتماعی در حقوق کیفری ایران

محرومیت اجتماعی از جمله مجازات های محدودکننده آزادی افراد، که محکوم علیه پس از گذراندن یک دوره محرومیت اجتماعی، فرصت اصلاح وبازگشت به جامعه را در خود تقویت کند،و حالت خطرناکی او تا حدودی سرکوب و کاسته گردد و موجبات تشفی خاطر جامعه، با گذشت این ایامتحصیل گردد. قانونگذار با اعمال این سیاست کیفری، راه اصلاح و جلوگیری از تجری محکوم علیه و افکار عمومی را تسهیل نموده است. محرومیت از حقوق اجتماعی در سال 1304 با تصویب قانون مجازات عمومی بعنوان مجازات اصلی جرایم جنایت و جنحه وارد نظام تقنینی ایران شد، و در حال حاضربعنوان یک مجازات تبعی و تکمیلی مورد پذیرش قانونگذار جمهوری اسلامی ایران واقع شده است. محرومیت اجتماعی قانون سال 1392 موارد در جرایم حدی، قصاص و تعزیری تا درجه شش قابل اعمال می باشد. همچنین مصادیق محرومیت از حقوق اجتماعی در قانون 1392 مجازات اسلامی از هشت مورد به دوازده مورد رسیده است که نشانگر دیدگاه کیفری قانون گذار است

Keywords:

محرومیت اجتماعی , مجازات های بازدارنده , مجازات تبعی , حقوق کیفری ایران ,