اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (Act) بر رفتارهای پرخطر و خودکارآمدی رانندگان تاکسی

روش این تحقیق نیمه آزمایشی ( طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل نابرابر) بود. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (Act) بر رفتارهای پرخطر و خودکارآمدی رانندگان تاکسی ناحیه 5 مشهد بود. جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه رانندگان تاکسی های شهر مشهد که عضو اتحادیه رانندگان تاکسی هستند بود و از این میان تعداد 24 نفر از آنها که از آزمون رفتارهای پر خطر رانندگی منچستر بیشترین نمره را کسب کردند برگزیده و با استفاده از بلوک های تبدیل شده به دو گروه شاهد و آزمون تقسیم شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه رفتارهای پرخطر منچستر(1990) و پرسشنامه خودکارآمدی شرر و مادوکس(1982) استفاده گردید. پس از اجرای پیش آزمون، مداخله درمانی (آموزش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد) طی 8 جلسه 90 دقیقه ای به گروه آزمایش ارایه گردید. پس از پایان برنامه آموزشی، از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. برای تحلیل داده ها از روش تحلیل کواریانس چند راهه (مانکوا) استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد باعث کاهش میزان رفتارهای پرخطر و افزایش خودکارآمدی گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل شده است. (0/05> P).

Keywords:

رفتارهای پرخطر , خودکارآمدی , درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد