تخصیص بارکاری به ماشین های مجازی با استفاده از بهینه سازی زیست جغرافیایی با هدف کاهش زمان پاسخ در سیستم های رایانش ابری

دراین مقاله روشی برمبنای بهینه سازی زیست جغرافیایی جهت تخصیص بهینه بارکاری وارد شده به منابع مجازی درسیستم های رایانش ابری پیشنهادشدهاست. با افزایش روزافزون کاربران ابرها و افزایش حجم بار پردازشی روی ابرها به نظر می رسد درآینده ایی نه چندان دور مسیله تعادل بار و در پی آن کاهش زمان پاسخ در ابرها بسیار گسترده تر از اکنون مورد بررسی قرار خواهد گرفت. با توجه به NP-Complete بودن مسیله تعادل بار روی ابرها، الگوریتم های تکاملی در بهینه سازی این مسیله بازخورد بهتری نسبت به الگوریتم های مبتنی بر گرادیان از خود نشان داده اند. در این مقاله روشی تکاملی بر مبنای روش بهینه سازی زیست جغرافیایی جهت تخصیص بهینه بارهای کاری واردشده به ابرپیشنهاد شده است. این روش قابلیت تعادل بار روی ابرها را درزمان مطلوبی دارد وبا دوروش تکاملی برمبنای بهینه سازی ازدحام ذرات وبهینه سازی ژنتیک بررسی ومقایسه شده است. یک پایگاه اطلاعاتی درنظرگرفته شده است که اطلاعات کل ماشین های مجازی در ابر را در اختیار دارد و الگوریتم از آن اطلاعات و همچنین اطلاعات مربوط به بارکاری وارد شده به ابر تشخیص می دهد که بار وارد شده باید روی کدام ماشین مجازی اجرا شود. شبیه سازی های انجام گرفته نشان داده است هرچه نسبت تعداد ماشین های مجازی به تعداد وظیفه ها در ابر کم می شود، این الگوریتم نسبت به الگوریتم های مورد اشاره سریع تر می تواند بار واردشده به ابرها را متعادل کرده و به طور بهینه با توجه به قدرت هر ماشین مجازی، تعدادی بار کاری به آن ماشین تخصیص دهد و در نتیجه زمان اجرای کل بار وارده به ابر را کمینه کند.

Keywords:

تعادل بار , الگوریتم بهینه سازی زیست جغرافیایی , بهینه سازی ژنتیک , بهینه سازی ازدحام ذرات , تایع برازش , شاخص تناسب زیستگاه