بررسی مصادیق هنجارگریزی و برجسته سازی در دفتر سوم مثنوی مولوی (مطالعه موردی داستان موسی وساحران)

مثنوی مولوی علاوه بر تمام ویژگی های منحصر به فردی که از آن سراغ داریم، ازویژگیهای زبانی ممتازی نیز برخوردار است.به نسبت کنکاش های محتوایی صورت گرفته،باید گفت که این اثر تاکنون کمترازدیدگاه زبان ساختاری مورد تحلیل واقع شده است.در حقیقت همواره کفه ی سنگین تحقیقات انجام شده، به سمت ویژگی های معناییاین شاهکار ادبی عرفانی بوده است. بی شک یکی از مهم ترین ویژگی های زبانی ایناثر، مربوط به قدرت خیره کننده ی مولوی در نحوه ی گزینش و چینش واژگان ممتاز وخوش تراشی است که درنهایت به خلق ساختاری بدیع ومنسجم انجامیده است. اگرچه برخی این ویژگی را نا آگاهانه و حاصل تکاپوهای ذهن وقاد مولوی دانسته اند، امااین عقیده نیز می تواند نمایان گر مهارت و تسلط مولوی بر ابزارها وامکانات زبانی، برای خلق اثری عظیم باشد. این تحقیق در نظر دارد تا با تمرکز بر داستان موسی و ساحران در دفتر سوم مثنوی آن را از دیدگاه نقد فرمالیستی مورد بررسی قرار دهد.

Keywords:

مثنوی مولوی , دفتر سوم , فرمالیسم , هنجارگریزی , برجسته سازی