نگرشی بر مفهوم روانشناسی فرافکنی در غزلیات شمس

؛ فرافکنی یکی از مکانیسم های روانشناسی است که از طریق آن می توان به ضمیر و درون هرکس پی برد و شناخت نسبی از شخصیت وی به دست آورد . در بین سخنورانو اندیشمندان بزرگ ایران زمین کمتر کسی را می توان یافت که همانند مولانا جلالالدین محمد بلخی به جنبه های روانشناختی رفتار انسان توجه کرده باشد تا آنجا کهدر جای جای آثار منظوم و منثور او بویژه در مثنوی معنوی و غزلیات شمس تحلیل هایروانشناسی و حتی برخی از مسایل و مفاهیم نوین این دانش نظیر خودفریبی ، توجیه ، فرافکنی و... به کرات مشاهده می شود . غزلیات شمس منبع عظیم روان شناسی است که ویژگی های شخصیتی، علایق، نگرش و انگیزه های آفرینش اثر را همراهبا عوامل آن منعکس می نماید . در این مقاله انعکاس یکی از مفاهیم جدید روانشناسییعنی فرافکنی در آثار مولانا ، بخصوص در تمثیل های نمادین او، ردیابی شده و با استناد به شواهد متعدد، مدلل گردیده است و ضمن مشخص کردن مفهوم فرافکنی، منبع و سرچشمه فرافکنی و علل بروز آن در غزلیات شمس ذکر شده است.

Keywords:

فرافکنی , توجیه , روانشناسی شخصیت , غزلیات شمس , مولوی