بررسی میزان شیوع، تغییرات فصلی و شدت آلودگی به دیکروسلیازیس در نشخوارکنندگان کوچک بومی آذربایجان شرقی

دیکروسلیازیس یکی از شش آلودگی کرمی مهم نشخوارکنندگاناست که آلودگی با آن موجب کاهش فرآورده های دامی و ضبط کبدهای آنها می شود. با بررسی عوامل موثر در اپیدمیولوژی آن می توان متناسب با شرایط منطقه مورد مطالعه جهت کنترل آن اقدامات لازم را بعمل آورد. آلودی تک گیر انسان با این ترماتود نیز از ایران و سایر نواحی دنیا گزارش شده است. در بررسی حاضر که از زمستان 1386 تا آخر پاییز 1387 در 4 کشتارگاه آذربایجان شرقی انجام گرفت برای تعیین شیوع و تغییرات فصلی، در هر فصل کبد 600 نشخوارکننده کوچک بومی آزمایش شد و جنس دام ها یادداشت گردید و برای تعیین شدت آلودگی در 15 درصد از کبدهای آلوده ضبطی (120 کبد) تعداد کرم های موجود شمارش گردید. نتایج بررسی نشان داد که 32/8 درصد گوسفندان و 23/6 درصد بزان آلوده به این انگل بودند و درصد آلودگی در دو میزبان اختلاف معنی داری با یکدیگر داشت (p=0/00016) ضمنا اختلاف معنا داری بین درصد آلودگی ماده ها با نرها (p=0/0001) و فصول سال دیده شد (p<0/0005). در 20 درصد کبدهای ضبطی تعداد کرم بین 1-100 و در 46/6 درصد بین 100-500، در 14/6 درصد بین 500 تا 1000 و در 19/6 درصد بیش از 1000 عدد بود. مجله دانشکده دامپزشکی دانشگاه آزاد اسلامی واحد گرمسار، 1388، دوره 5، شماره 2، 146-141

بررسی میزان شیوع، تغییرات فصلی و شدت آلودگی به دیکروسلیازیس در نشخوارکنندگان کوچک بومی آذربایجان شرقی Keywords:

دیکروسلیازیس , شیوع , شدت آلودگی , نشخوارکنندگان کوچک بومی , آذربایجان شرقی