اثربخشی مقایسه ای روش تدریس استقرایی در روانشناسی علوم تربیتی

بطور کلی در روانشناسی علوم تربیتی و خلاقیت، روش های علمی را می توان به دو روش اصولی تقسیم کرد. یکی همان روش های استقرایی که شخص با مطالعه و تعمق در جزییات و همچنین مثال هایی که عمق تیوری کلی را نشان می دهد از طریق مثال ها و مطالعه حالت های خاصی به یک قانون کلی می رسد و دیگری روش قیاسی که در آن از قانون کلی به مثال ها و موقعیت های خاص می رسیم. روش استقرایی در واقع یک روند طبیعی در شیوه تفکر آدمی به حساب می آید. در روش های قیاس از تیوری به مثال ها و حالات خاص می رسیم و در روش استقرایی تسلسل رشته های تفکر از جزء به کل و در روش قیاسی تسلسل از کل به جزء است. فلسفه استقرایی قدیم مانند منطق استوارت میل ماهیت و دامنه استقراء را بسیار محدود تصور می کرده. حقیقتا هم گستره عمل استدلال استقرایی خیلی نمی تواند وسیع باشد. روش ترکیبی یا استقرایی (inductive) شناسایی قواعد حقوق را از طریق مشاهده تاثیر آنها در جامعه بین المللی ممکن می سازد. این روش در صورتی یک قاعده را قاعده حقوق می داند که توسط تابعان حقوق بین الملل اینگونه شناخته شده باشد اینکه آیا واقعیت چنین است، به وسیله رویه، در وسیع ترین معنایش، روشن می گردد[6] . بنابراین، این یک روش تجربی است.این روش، ارزش سایر روش ها - مانند استنتاجی یا استدلالی را نفی نمی کند، اما نتایج اعمال روش های اخیر فرضیه هایی تلقی می شود که باید به وسیله مشاهده تجربی به اثبات برسد. در این پژوهش، ضمن بررسی روش های نوین یاددهی رایج، اثربخشی کاربردی روش تدریس و یاددهی استقرایی در مقایسه با روش های موجود مقایسه و نهایتا به دلایل برتری نسبی این روش پرداخته شده است.

Keywords:

علوم تربیتی , روش تدریس , الگوی استقرایی , اثربخشی مقایسه ای