ارایه روشی برای جبران بویانسی از دست رفته شناور صدمه دیده به صورت مطالعه موردی برروی یک شناور تندرو مطابق با استاندارد سازمان بین المللی دریانوردی

یکی از عوامل مهم در طراحی شناورهای نظامی میزان پایداری و دوام عملیاتی آنها پس از صدمهدیدگی میباشد.بنابراین ارایه ایدههای مختلف جهت کاهش اثرات مضر در شناورهای آسیبدیده میتواند به بهبود عملکرد شناورهاینظامی کمک بسیاری نماید. بدین منظور در این تحقیق ایده استفاده از تیوبهای هایپالون 2 جهت جبران بویانسی از دسترفته در بخشهای آسیبدیده شناور مطرح گردیده است. تعیین حجم، فشار و جانمایی موقعیت قرارگیری این تیوبها از عوامل تاثیرگذار در میزان بهبود عملکرد شناور صدمهدیده میباشد. بنابراین در این تحقیق میزان تاثیر این عوامل بر روییک شناور به صورت مطالعه موردی بررسی شده است و نتایج حاصل از این تحلیل نشانگر موثر بودن این روش بوده و می توان به کمک تعیین حجم، فشار و موقعیت قرارگیری مناسب برای این تیوبها از پدیده قطع شدن خط مارجین توسط آبخور جلوگیری کرد که این امر موجب پایدار شدن شناور پس از صدمهدیدگی گردیده و شناور قابلیت حرکت به سمتساحل امن را پیدا خواهد کرد

Keywords:

پایداری شناور , ذخیره بویانسی , صدمه دیدگی , خط آبخور