تبیین جنگ های اعراب- اسراییل از منظر مبارزه برای شناسایی

نوشتار حاضر در پی به کارگیری چهارچوب تحلیلی نوینی برای تبیین جنگهای بین دولتی است . در بررسی جنگ های اعراب -اسراییل، پرسش اصلی پژوهش حاضر این است که آیا مبارزه برای شناسایی و فقدان ساختارهای شناسایی که این امر را به صورت مسالمت آمیز محقق کنند به منزله شرایط احتمالی منجر به جنگ عمل کرده اند نظر به این که تمرکز این مقاله بر جنگ های بین دولتی است، صرفا به جنگ های 1948 ،1967 و 1973 پرداخته می شود. دو جنگ لبنان 1982 و 2006 و جنگ غزه 2009-2008 به این دلیل که اسراییل با سه موجودیت غیر دولتی یعنی سازمان آزادی بخش فلسطین 1982 و حزب االله 2006 و حماس روبرو بود از شمول پژوهش خارج شده اند .یافته اصلی پژوهش حاضر که با روش مطالعه تطبیقی موردی انجام گرفته عبارت است از اینکه به دنبال آنچه خود رهبران اسراییل به آن اذعان می کنند یعنی دزدیدن کشور فلسطین و تاسیس کشور اسراییل به عنوان دولتی که یهودیان همیشه چشم انتظار آن بودند، وضعیت عدم شناسایی میان دولت تازه تاسیس و دولت های عربی همسایه پدید آمد که از منظر مبارزه برای شناسایی از آن تحت عنوان فقدان شناسایی حداقلی یاد می کنیم. فقدان این شناسایی سبب حاکمیت مفهوم دشمنی بر مناسبات میان این کشورها شد بدین معنی که دولت های عربی همسایه و به طور کلی دول عربی حق حیات در عرصه بین المللی برای دولت تازه تاسیس قایل نبودند و دولت های عربی مانند اردن و عراق از زمان طرح مباحث مربوط به تقسیم فلسطین و احتمال پیدایش دولت یهود، از لزوم مداخله و ارسال نیرو صحبت می کردند. بنابراین، می توان گفت که فقدان شناسایی حداقلی و مبارزه اسراییل برای شناسایی به عنوان موجودیت دولتی جدید در صحنه سیاست خاورمیانه شرایط احتمالی منجر به جنگ را پدید آورد.

Keywords:

اعراب , اسراییل , جنگ , شناسایی حداقلی , شناسایی حداکثری