کاهش خطرپذیری سیستم های فاضلاب در برابر سیلاب های شهری -مطالعه موردی: شبکه فاضلاب شهر تهران

مدیریت بحران سیلاب شهری به فرآیندهای فراگیری در مهار سیل در شهرها اطلاق می شود که گسترشسیلاب و خسارات ناشی از آن را تعدیل می کند. در این نوع مدیریت، موضوع بحران سیلاب شهریبرنامه ریزی و سازماندهی می شود و با ایجاد آمادگی و فرآهم نمودن تمهیدات و تدارکات لازم برای رویاییبا بحران با به حداقل رساندن آثار تخریب سیل در شهر، برنامه های لازم را ساماندهی می کند.پدیده مخرب جوی و اقلیمی سیل 35 % مصایب طبیعی جهان را به خود اختصاص داده است و خساراتناشی از آن در جهان سالانه بالغ بر ملیاردها دلار است. بالاترین خسارات تلفات انسانی در بین بلایایطبیعی به سیل نسبت داده شده است. شهر تهران به دلیل ویژگی اقلیمی و سازندهای زمین شناسی بانفوذپذیری ناچیز دارای پتانسیل سیل خیزی بالایی است. انجام اقدام های مقابله با سیلاب های شهریباید در سه دوره زمانی کوتاه مدت، میان مدت و بلندمدت صورت گیرد.سیستم های فاضلاب نقشی مهم و کلیدی را در حفاظت از سلامت و بهداشت جامعه و محیط زیست ایفامی کنند. لذا هرگونه قطع و توقف در سرویس دهی سیستم فاضلاب خواه ناشی از بحران های طبیعی وخواه ناشی از رخدادهای غیرطبیعی، می تواند تاثیرات بهداشتی زیاد و گسترده ای را در سطح جامعه بههمراه داشته و باعث گسترش نارضایتی در سطح جامعه گردد. رواناب ها و حجم بالایی از آب که درسطح معابر جاری می گردد مواد زاید، گل و لای، قطعات چوب و ... را به همراه خود حمل می کنند ووارد سیستم فاضلاب می نمایند که این موضوع امکان گرفتگی و به تبع آن سرریز شدن فاضلاب را درآنها را بالا می برد و خسارت های سنگین مالی و غیر مالی را به دنبال خواهد داشت.