نگرشی بر تامین مالی خارجی در نظام جمهوری اسلامی ایران

کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه، در مسیر پیشرفت اقتصادی با مسایل تازه ای روبرو هستند که راه حل آ نها، تنها با ابزارهای علمی نو، میسر است. یکی از جدیدترین ابزارها، سرمایه گذاری خارجی است. سرمایه گذاری خارجی، می تواند هم از طریق اخذ وام از دولت های خارجی، هم از طریق سازمان های پولی و مالی بین المللی باشد. سرمایه گذاری خارجی یکی از مهمترین پدیده های اقتصادی است و برای کشورهای میزبان و کشورهای سرمایه گذار پیامدهای مثبت و منفی دارد. منابع استقراض به چند صورت در سطح جهانی وجود دارد و در اعطای وام به کشورهای جهان سوم اهداف اساسی وجود دارد که در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفته اند. تامین مالی خارجی به 2 شیوه استقراضی و غیراستقراضی تقسیم می شود. منابع ارزی کشور محدود است و این امر باعث گردیده تا منابع طبیعی و توانایی هایی بالقوه کشور راکد و بلااستفاده باقی بماند. در حالیکه با استقراض می توان این منابع و توانایی های بالقوه را بالفعل نمود. در حقیقت سرمایه گذاری مستقیم خارجی با ثبات ترین نوع سرمایه گذاری خارجی است که از طریق افزایش فرصت های شغلی، ارتقای کیفیت تولید و افزایش قدرت رقابتی و توان صادراتی کشور میزبان و همچنین امکان انتقال و توسعه فناوری مهارت های مدیریتی منجر به تسهیل فرایند رشد اقتصادی می شود. در واقع بر اساس آخرین یافته های تجربی در زمینه ی سرمایه گذاری مستقیم خارجی، امروزه تقاضا برای جلب سرمایه خارجی در بازارهای جهانی بیشتر از عرضه آن است و همه کشورها به دنبال جذب این سرمایه هستند. در راه جذب و تامین منابع مالی خارجی چالش ها و محدودیت های وجود دارد ا ما به نظر می رسد به عنوان اولین گام می بایست نسبت به تغییر نگرش بانک و مدیران ارشد آن از نگاه سازمان محوری به داشتن دیدگاهی فرا سازمانی و ملی اقدام کرد. در این پژوهش، نگارندگان به بررسی شیوه های تامین مالی خارجی می پردازند.

Keywords:

تامین مالی خارجی , سرمایه گذاری خارجی , منابع مالی خارجی , اقتصاد