تحلیلی بر سیاست های متراکم سازی در برنامه های توسعه شهری بعد از انقلاب اسلامی ایران

یکی از موضوعات حیاتی و چالش برانگیز قرن بیست و یکم در زمینه شهرسازی و برنامهریزی شهری، پایداری شهری، فرم شهر)فشردگی و پراکنش( و حومه نشینی است. رشد ناموزون، گسترش افقی و پراکندهرویی در شهرها، از جمله مسایل و موضوع های مهم در سطح جهانی و شهرهای امروزی است که سبب تخریب و از بین رفتن باغها و زمینهای کشاورزی اطراف شهرها و تبعات منفی دیگری شده و اهمیت هدایت آگاهانه و کنترل گسترش شهرها را دوچندان کرده است. دولتها در جهت حل این مشکلات سیاستهایی را تصویب و اجرا میکنند تا اثرات این پراکنده رویی کاهش و شهرها در جهت فشردگی و تراکم حرکت کنند. هدف اصلی این پژوهش، مروری بر سیاستهای متراکمسازی در برنامههای توسعه شهری ایران است و روش تحقیق کتابخانهای- اسنادی است. نتایج نشان داد که برنامه ریزی جامع و متمرکز از دلایل شکست این سیاستگذاریها بوده و به علت اتخاذ تصمیم توسط مدیران عالی و دور بودن آنها از محیط اجرایی، اکثر تصمیماتشان با نیازها، شرایط و امکانات موجود مطابقت نمیکند و به لحاظ آنکه برنامهها به طور یکسان برای تمام نقاط کشور تهیه میشود، نیازها و شرایط و امکانات محلی نادیده گرفته میشود.

Keywords:

تراکم و فشردگی , برنامههای توسعه شهری , متراکمسازی شهری