مدیریت مهار سیل و فرسایش رودخانه ای با استفاده از تکنیک های مهندسی با تاکید بر روش بیومهندسی

سرزمین ایران به واسطه ی شرایط اقلیمی، توپوگرافی و ژیومورفولوژی در بسیاری از مناطق همه ساله در معرض خطر سیل قرار دارد به طوریکه بررسی ها نشان داده است بیش از 80 درصد وسعت شهرهای ایران درمعرض وقوع سیل قرار دارد (غیور، 1375: 102). رودخانه های ایران قدرتمند و غیرقابل پیش بینی هستند و در اثر طغیان، سیل های بزرگی را به وجود می آورند. جمعیت و نیاز به یافتن منابع جدید، مردم را به تصرف در حریم رودخانه ها و بهم زدن تعادل اکولوژیکی آن ترغیب نموده است. بر اثر دخالت مردم، فرسایش رودخانه ها آغاز، و با قطع بی رویه درختان این پدیده تشدید یافت. ناپایداری سواحل رودخانه؛ با فرسایش سطحی آغاز می شود و در ادامه پدیده آبشستگی و سپس لغزش بوجود می آید. فرسایش کنار و بستر رودخانه همه ساله خسارات زیادی را به اراضی مجاور تحمیل کرده و تغییر مورفولوژی رودخانه ها را به همراه دارد. لیکن می توان با روش های مناسب مهندسی رودخانه، مقدار زیادی از خطرات ناشی از فرسایش را کاهش و به دنبال آن مخاطرات سیل را مدیریت کرد.