بررسی تطبیقی وضعیت نواحی مختلف منطقه 17 شهرداری تهران به لحاظ برخورداری از مولفه های اقتصادی- اجتماعی تاب آوری

هدف اصلی از مقاله حاضر بررسی تطبیقی وضعیت نواحی مختلف منطقه 17 شهرداری تهران به لحاظ برخورداری از مولفه های اقتصادی- اجتماعی تاب آوری و اولویت سنجی برنامه های مربوط به تابآوری اجتماعی-اقتصادی در نواحی مختلف منطقه 17 شهرداری تهران می باشد. بدین منظور با استفاده از مطالعات اسنادی-کتابخانه ای و مروری بر مدل های تاب آوری و با اتخاذ رویکرد ترکیبی در تدوین چارچوب مفهومی، و سپس نظرسنجی از مدیران، متخصصین و خبرگان که ضمن داشتن دانش کافی در موضوع اصلی، آشنایی کافی به ساختارهای اقتصادی-اجتماعی منطقه را دارند؛ اقدام به شاخص سازی و گویه بندی ساختارهای مذکور در دو بعد اقتصادی(17 گویه)و اجتماعی(13 گویه) گردید. برای رتبه بندی و اولویت سنجی مولفه های اقتصادی-اجتماعی تابآوری در منطقه 17 شهرداری تهران از تکنیک تحلیل سلسله مراتبی(AHP) استفاده گردید. یافته های حاصل از مقایسات زوجی مبتنی بر نظر خبرگان و متخصصین نشان داد که اولویت بندی عوامل اقتصادی و اجتماعی موثر در تاب آوری نواحی سه گانه منطقه 17 شهرداری تهران شرایط برابر و یکسانی را ارایه می دهد. اما میزان اهمیت آنها در تاب آوری نواحی مذکور نابرابر بوده و به لحاظ برخورداری از این شاخص ها، شاهد افتراق فضایی-مکانی می باشیم. به طوری که با توجه به شاخص های تاب آوری اقتصادی، ناحیه اول، دوم و سوم به ترتیب دارای شرایط مطلوب و برخورداری بیشتر بودند؛ همچنین با توجه به شاخص های تاب آوری اجتماعی نیز ناحیه سه، یک و دو به ترتیب دارای شرایط مطلوب و برخورداری بیشتر بودند.

Keywords:

تاب آوری , تاب آوری اقتصادی , تاب آوری اجتماعی , مدیریت سوانح , آسیب پذیری , منطقه 17 شهرداری تهران