مداخله رسانه ای از منظر حقوق بین الملل عمومی

پیشرفت کمی و کیفی رسانه های فراملی، نگرانی های مربوط به کارکرد بین المللی آن را افزایش داد. این نگرانی از سوی کشورهای در حال توسعه و به تعبیری جهان سوم بیشتر بود، چه آنکه کشورهای صنعتی و پیشرفته، کنترل سخت افزاری و نرم افزاری رسانه های فراملی را در دست داشتن. این کنترل از طرق مختلفی صورت می گیرد: سرمایه گذاری در تاسیس شبکه های ماهواره ای جدید، پرتاب ماهواره های مخابراتی که میزبان نظام های ماهواره ای هستند ، میزبانی ایستگاه های رادیویی و تلویزیونی کشورهای جهان سوم در خاک خود و اجاره فرکانس های ماهواره ای برای شبکه های ماهواره ای متعلق به کشورهای جهان سوم از این جمله است. از این سلطه آشکار و غیر آشکار کشورهای غربی در نظام ارتباطات جمعی به امپریالیسم رسانه ای یاد می شود.کشورهای غربی به کمک این امپریالیسم رسانه ای، جریان تحولات بین المللی را دستخوش تصویب می سازند. هر چند جریان سازی های رسانه ها برای تاثیرگذاری بر افکار عمومی جهان در بسیاری موارد به عنوان کار ویژه رسانه های فراملی تلقی می شود اما در برخی موارد این هدف با نقض حقوق بین الملل صورت می گیرد که می تواند مسیولیت بین المللی رسانه فراملی را به دنبال داشته باشد. برخی مصادیق نقض حقوق بین الملل از سوی رسانه های فراملی که از طریق نقض اصل احترام به حاکمیت و تمامیت ارضی کشورها تحقق می پذیرد عبارتند از تحریک به نقض صلح، تشدید اختلافات بین المللی، مداخله در امور داخلی کشور، بیانات افترا آمیز عجله حقوق تاریخی کشور. این تخلفات را می توان ذیل عنوان دو مداخله رسانه ای بیان نمود. بررسی مداخله رسانه ای از نظر حقوق بین الملل عمومی این امکان را برای کشورهای قربانی تخلف بین المللی مانند جمهوری اسلامی ایران فراهم می کند که با پیگیری نظری و عملی مسیولیت بین المللی این رسانه ها در کشورهای متبوع آن ها، از تبدیل شدن این تخلفات به اصولی در عرف بین المللی جلوگیری کرده و حقوق خود را در عرصه ملی و بین المللی مطالبه نماید.

Keywords:

رسانه فراملی , مداخله رسانه ای , تبلیغات رسانه ای , حقوق بین الملل عمومی , مسیولیت بین المللی