ارزیابی مقایسه ای معیارهای و شاخص های رشد هوشمند با شهرسازی سنتی ایران ( نمونه موردی: شهر یزد )

رشد هوشمند در پاسخگویی به مسایل و بحران های زیست محیطی، اقتصادی، اجتماعی و الگوی پراکنش شهری با هدف ارتقای کیفیت محیط شهری و دستیابی به افزایش تراکم ها، یکپارچه سازی فعالیت ها، ترکیب کاربری ها، کاهش مصرف زمین و انرژی، افزایش حمل و نقل عمومی، دسترسی پیاده و ... به وجود آمد. رشد هوشمند به عنوان یک رویکرد نوین، دگرگونی نوعی از برنامه ریزی است که در حال حاضر اعمال می شود و روشی پیشنهادی برای اصلاح گسترش افقی و پراکندگی و به منظور دستیابی به جوامعی با کیفیت بالاتر و متنوع تر است. شهرهای سنتی ایران و به ویژه شهرهای سنتی کویری ایران، در طول زمان و به تدریج و براساس نیازهای ساکنان خود به وجود آمدند و تکامل یافتند، هر عمل و برخوردی در شهر برآمده از نیروهای فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و طبیعی بستر خود بوده و فرآیند توسعه محصولی را پدید آورده که تا به امروز توان معاصرسازی و پاسخگویی به نیاز استفاده کنندگان را دارا می باشد. هدف این پژوهش دریافت میزان تطابق و هماهنگی اصول بنیادی سازندهی شهر یزد با اصول رشد هوشمند می باشد. روش تحقیق این مقاله، روش توصیفی تحلیلی با استفاده از تصاویر ماهواره ای، داده های گردآوری شده از سازمان های شهری می باشد. نتایج به دست آمده نشان می دهد که معیارهای نگرش رشد هوشمند و ویژگی های شهرهای سنتی ایرانی با یکدیگر قابل تلفیق می باشند و تقریبا بیشتر اصول رشد هوشمند در شهر تاریخی یزد و فرآیند توسعه ی آن نمود یافته است.

Keywords:

توسعه پایدار , رشد هوشمند , شهرسازی سنتی , شهر یزد , پایداری