اثرسنجی سیاست های حمل و نقل همگانی در بهبود شاخص های پایداری حمل ونقل با بکارگیری مدل های پویایی سیستم (مطالعه موردی: کلانشهر مشهد)

به طور کلی، سامانه های حمل ونقل همگانی کارآمد سبب ارتقای کیفیت زندگی ، ایمنی، سلامتی، کاهش اتلاف وقت، افزایش سرعت جابجایی و دسترسی همگانی میشوند. در پژوهش حاضر ضمن آشنایی با مفهوم حمل ونقل پایدار، به ارزیابی و مقایسه عملکرد حمل ونقل همگانی کلانشهر مشهد (به عنوان مطالعه موردی) و کمک به اتخاذ سیاستهای راهگشا در حمل ونقل همگانی در جهت برنامه ریزی و مدیریت آتی آن پرداخته شده است. به این منظور از روش پویایی سیستم جهت ارزیابی پایداری حمل ونقل در دوره زمانی 20 ساله با ایجاد زیرمدلهای اقتصادی، اجتماعی، زیست-محیطی و حمل ونقلی و ارتباط توامان آنها استفاده شده است. جهت ارزیابی مدل توسعه یافته، نتایج 14 شاخص در تعداد 14 سناریو براساس 3 استراتژی کلی بررسی گردیده و برای ارزیابی سیاستها از سه روش بیبعدسازی استفاده شده است. نتایج حاصل از مطالعه منجر به ارایه بسته پیشنهادی سیاست گذاری حمل ونقل همگانی مشهد شد که نشان میدهد سیاست بهبود کیفیت مترو و BRT به عنوان بهترین سیاستها در بین سیاستهای دفعی و جذبی ارزیابی گردیدهاند. نوآوری این مقاله، بررسی بلندمدت سیاستهای متعدد و نیز لحاظ تمامی شیوه های حمل ونقل موجود میباشد که نتایج آن میتواند اساس سیاستگذاری حمل ونقل شهری قرارگیرد..

Keywords:

حمل و نقل همگانی , مدل پویایی سیستم , حمل و نقل پایدار , سیاست