بررسی میزان اثربخشی خودگویی های درونی مثبت بر افزایش باورهای خودکارآمدی عمومی زنان

این پژوهش به منظور، بررسی اثربخشی خودگویی های درونی مثبت بر افزایش میزان باورهای خودکارآمدی عمومی زنان انجام گرفته است. ابزاری که در این پژوهش مورد استفاده قرارگرفته است، مقیاس خودکارآمدی عمومی (GSE) شرر و همکاران (1982) است که ضریب پایایی آن از طریق آلفای کرونباخ برای خرده مقیاسهای خودکارآمدی عمومی و اجتماعی به ترتیب 0.86 و 0.71 گزارش شده است. جامعه آماری پژوهش، زنان متاهل مراجعه کننده به مرکز آموزش خانواده کمیته امداد امام خمینی (ره) غرب استان تهران بودند. از بین مراجعه کنندگانی که پس از فراخوان مرکز در تیرماه 86، داوطلب شرکت در دوره آموزشی شدند، پس از مصاحبه اولیه وکسب اطمینان از علاقه و تعهد آنها نسبت به شرکت در تمام جلسات، 24 نفر به طور تصادفی انتخاب شدند که در دو گروه 12 نفر کنترل و آزمایش به صورت تصادفی جایگزین شدند. سپس، اعضای دو گروه به پرسشنامه خود کارآمدی عمومی پاسخ دادند. آنگاه گروه کنترل در نوبت انتظار قرار گرفته و گروه آزمایش طی 8 جلسه یک ساعت و نیمی در برنامه آموزش خودگویی های درونی مثبت بر مبنای مفاهیم مکتب شناخت درمانی شرکت کردند. پس از آن، از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد و داده های حاصله توسط آزمون t برای مقایسه میانگین های دو گروه مستقل مورد تجزیه و تحلیل واقع گردید. نتیجه پژوهش نشان داد که آموزش خودگوییهای مثبت در افزایش میزان باورهای خودکارآمدی عمومی زنان مورد نظر موثر بوده است.

بررسی میزان اثربخشی خودگویی های درونی مثبت بر افزایش باورهای خودکارآمدی عمومی زنان Keywords:

شناخت درمانی , خودگویی های درونی مثبت , باورهای خود کارآمدی عمومی