بررسی سنجش وضعیت ناامنی غذایی خانوارهای شهرستان باوی

نا امنی غذایی از مقوله هایی است که تاثیر جدی بر وضعیت تغذیه افراد جامعه به جای می گذارد. ناامنی غذایی و گرسنگی، تبعات جسمی، روانی، اجتماعی و اقتصادی بسیاری به همراه دارد. تامین امنیت غذایی جامعه یکی از اهداف کلان و برنامه ریزی های توسعه اقتصادی اجتماعی است. هدف اصلی مقاله حاضر سنجش میزان سطوح ناامنی غذایی در شهرستان باوی از توابع استان خوزستان بود. مطالعه حاضر پژوهشی پیمایشی و از نوع توصیفی مقطعی می باشد. جامعه مورد مطالعه کلیه خانوارهای روستایی در بخش مرکزی شهرستان باوی می باشد که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس تعداد 198 نفر به عنوان حجم نمونه در نظر گرفته شدند. به منظور گردآوری داده ها از پرسش نامه استاندارد رادیمرکرنل (1998) بهره گرفته شد. نتایج مطالعات حاضر نشان داد که در مسیر نه تنها حدود 12% از پاسخ گویان این مطالعه در وضعیت امنیت غذایی و حدود 87% پاسخ گویان انواع ناامنی غذایی بدون گرسنگی، با گرسنگی متوسط و با گرسنگی شدید را تجربه کرده بودند. همچنین نتایج نشان داد که بیشترین فراوانی مربوط به دسته ناامن قضایی بدون گرسنگی بود. نتایج نشان داد که زنان در وضعیت ناامن تر غذایی نسبت به مردم قرار دارند. همچنین سطح تحصیلات سرپرست خانوار منجر به ایجاد تفاوت در وضعیت ناامنی غذایی خانواده شد. علاوه بر این، نتایج نشان داد که درآمد، وارد معادله رگرسیون عوامل تاثیرگذار بر ناامنی غذایی خانوار شد و 29% از تغییرات واریانس متغیر وابسته را تبیین نمود.

بررسی سنجش وضعیت ناامنی غذایی خانوارهای شهرستان باوی Keywords:

ناامنی غذایی , شهرستان باوی , استان خوزستان , رادیمرکرنل