اثربخشی کیفیت زندگی درمانی در تغییر سطح تاب آوری تحصیلی و خودتمایزیافتگی دانش آموزان دختر افسرده

مقدمه: افسردگی یکی از اختلالات روانشناختی رو به رشد است که از رویکردهای درمانی مختلفی برای کاهش یا از بین بردن نشانگان آن استفاده میشود. یکی از این رویکردهای درمانی، کیفیت کیفیت زندگی درمانی است که برای درمان انواع بیماران افسرده مطرح شده و سودمندی آن در برخی از پژوهش ها تایید شده است. هدف: هدف اصلی این پژوهش، تعیین میزان اثربخشی کیفیت کیفیت زندگی درمانی (QOLT) در تغییر سطح تابآوری تحصیلی و خودتمایزیافتگی دانش آموزان دختر افسرده شهر خرم آباد بود . روش: این پژوهش به صورت شبه تجربی بود که در آن از طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد نمونه پژوهش 40 آزمودنی بود که از میان دانش آموزان دختر دبیرستانی دارای افسردگی شهر خرم آباد انتخاب و به صورت تصادفی در گروه های آزمایش(کیفیتکیفیت زندگی درمانی) و گواه گمارده شدند. در مرحله مداخله گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 2 ساعته تحت کیفیتکیفیت زندگی درمانی QOLT قرار گرفتند. در طی این مدت گروه کنترل هیچ نوع مداخله ای دریافت نکرد. برای جمع آوری دادهها از پرسشنامه تجدید نظر شده خود تمایزیافتگی( DSI-R) اسکورون و اسمیت (2003) و پرسشنامه تاب آوری تحصیلی سامویل(2004) در مراحل پیش آزمون و پس آزمون برای دو گروه آزمایشی و گواه استفاده شد .داده های پژوهش با روش تحلیل کواریانس تجزیه و تحلیل شدند. تحلیل داده ها به کمک نرم افزار (SPSS.21) انجام گرفت .یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس تفاوت معنیداری بین دو گروه نشان داد. یافته ها حاکی از آن بود که کیفیت زندگی درمانی در افزایش خودتمایزیافگی و تابآوری تحصیلی اثربخش است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده، بکارگیری روش های غیردارویی همچون کیفیت زندگی درمانی در بهبود سطح تاب-آوری تحصیلی و خودتمایزیافتگی دانش آموزان مبتلا به افسردگی توصیه می شود.

Keywords:

کیفیت زندگی درمانی , تاب آوری تحصیلی , خودتمایزیافتگی , افسردگی