مقدمه:
بیماری کرونر قلب یک بیماری مزمن است که جهت جلوگیری از پیشرفت بیماری و عوارض آن نیاز به درمان، مراقبت و نظارت طولانی مدت دارد. بار مالی و اجتماعی ناشی از این بیماری در جامعه به قدری زیاد است که محققین را بر آن داشت تا جهت کاهش عوارض آن، در جستجوی راهکارهای موثر باشند و این بیماران بتوانند زندگی با کیفیتی را سپری کنند. هدف: هدف از این مطالعه بررسی تاثیر اجرای مدل های مراقبتی در کاهش عوارض بیماری و بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به این عارضه می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تجربی است. جامعه پژوهش شامل 58 بیمار کرونری که در فاصله زمانی بهمن ماه 1394 تا اردیبهشت 1395 در بخش های ویژه قلب بیمارستان های ول یعصر ناجا و 502 ارتش بستری شده بودند، تشکیل می دهد. این بیماران با توجه به معیارهای ورود انتخاب و به روش بلوک بندی اختصاصی در دو گروه آزمون و کنترل قرار گرفتند. سپس به مدت 3 ماه مدل مراقبت مشارکتی در گروه آزمون اجرا شد و از پرسشنامه کیفیت زندگی ناتینگهام جهت جمع آوری اطلاعات بیماران استفاده گردید. سپس داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 22 و آزمون های آماری t مستقل، t زوجی و آزمون دقیق فیشر آنالیز گردید. یافته ها: آزمون های آماری بین گروه آزمون و گروه کنترل از نظر مشخصات دموگرافیک اختلاف معنی داری را نشان نداد. میانگین نمره کیفیت زندگی قبل از مداخله در گروه آزمون 137/23±141/59 و در گروه کنترل 144/52±209/12 بود. آزمون آماری t مستقل اختلاف معنی داری را از نظر کیفیت زندگی قبل از مداخله بین دو گروه آزمون و کنترل نشان نداد (P=0/073). ولی نمره کیفیت زندگی، 3 ماه بعد از مداخله در گروه آزمون و کنترل به 80/97±76/11 و 151/98±167/78 کاهش یافت و تفاوت آماری معنی داری (P<0/05) را نشا ن داد. مقایسه میانگین نمرات چهار نوبت مشاهده پس از مداخله، روند کاهشی معنی داری را در هر دو گروه نشان داد (P<0/05). اندازه اثر این تفاوت معنی دار، متوسط بود. بحث و نتیجه گیری: مدل های مراقبتی نقش بسزایی در بالا بردن کیفیت مراقبت از بیماران به خصوص در بیماری های مزمن دارند.
مدل مراقبتی مشارکتی جهت مراقبت از بیماران قلبی موثر است و آموزش این مدل به پرستاران بخش های قلب و مراقبت های ویژه توصیه می شود.