بررسی رابطه موسیقی درهویت بخشی معماری ایرانی با نگاهی به اینذه

هر بنایی که به چشم زیباست اگر همان را بر اساس آن قرارداد نت نویسی کنیم به گوش شما هم زیبا خواهد بود و برعکس... معماری و موسیقی دو عرصه ی هنریابد که توسط انسان خلق و درک می شوند. موسیقی بیشتر در بعد زمان معنادار می شود و معماری در بعد مکان، گرچه مواد ومصالح خام این دو هنر از یکدیگر متفاوتند. اما در فضای ذهنی مشابه و توسط ابزار فکری خاص و مشابهی سازماندهی می شوند. این ابزار در حقیق همان اصول و قواعدی هستند که هنرمند هنگام خلق اثرخود از آنها بهره می برد. هدف از این پژوهش، فهم چگونگی شکل گیرد اثر معماری با موسیقایی و فصل مشترک آنهاست تا پس از شناخت این فصل مشترک که همان فضاست، ابزارها، اصول و مفاهیمی بتوان استخراج کرد که برای آفرینی اثر هنری، خواه یک بنای معماری باشد. خواه یک قطعه ی موسیقی، در عرصه تبدیل این هنرها به یکدیگر برای رسیدن به درک و احساس مشابه استفاده شود. این پژوهش بر مبنای مطالعات کتابخانه ای و به روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است. در این راستا، ابتدا به فرهنگ به عنوان عامل زیربنایی در خلق اثر و سپس به فرایند ذهنی ای که در مراحل آفرینش اثر هنری در ذهن هنرمند صورت می پذیرد پرداخته می شود. آنگاه فضا به عنوان عامل پیوند معماری و موسیقی و نیز فصل مشترکی که اصول و مفاهیم از آن نشات می گیرد بررسی می شود. سپس این اصول و مفاهیم که همان ابزارهای سازماندهی اثر هنری در عرصه تبدیل این هنرها به یکدیگر هستند معرفی می گردند. در نهایت نمونه هایی کاربردی از بکارگیری این ابزارها به عنوان شاهدی بر این مدعا ارایه می گردد که می توان با استفاده از این ابزارهای مشترک، بنای معمارانه ای خلق کرد که حسی مشابه با موسیقی منتظارش در انسان ایجاد کند، اما قواعد و اصول خاصی بر آنها حاکم است که در هر دو وجود دارند و می توانند به عنوان ابزارهایی در دست هنرمند حین آفرینش اثر هنری برای بیان و انتقال احساس و درک مشابه به کار روند.

Keywords:

معماری , موسیقی , فضا , ریتم , معماری ایرانی