بررسی عوامل موثر در رویداد پذیری فضاهای میانی

عملکردگرایی با معنای شناخته شده ای که در ادبیات معماری دارد، محصول معماری مدرن است و به همین لحاظ، با شعار فرم از عملکرد پیروی می کند، این باور را تصویرسازی کرد که یک بنا (ظاهر یک بنا) باید بیانگر عملکرد خود باشد، یا مانند یک ایده از عملکرد آن باشد. در راستای نقد این دیدگاه و جهت تغییر تمرکز و توجه از آفرینش مدرن که مبتنی است بر یک کلیت یا امر واحد، به آفرینش پسامدرن که مبتنی بر یک فضای چند بعدی یا یک گستره ی روان شناختی است؛ لازم است با گسترش حوزه ی مفهوم عملکرد و با ابزارهایی چون، نحوه ی هم نشینی و مجاور ساختن عملکردها به تولید رویداد پرداخته شود. در راستای انجام این پژوهش و به جهت محدودبودن دانش در این زمینه به کمک توری زمینه ای که به شکل نظام مند و براساس داده های واقعی تدوین می شود، نمونه های موردی موفق در زمینه ی تولید رویداد مورد تحلیل و بررسی قرار داده شد که این تحلیل ها با توجه به فرضیه یرویدادپذیر بودن فضاهای میانی انجام شد. نتایج حاصل از بررسی نمونه های موفق در رویدادپذیری فضاهای میانی منجر به شناخت عواملی چون: افزایش مقیاس و دادن عملکرد به فضاهای میانی، افزایش نفوذپذیری و ایجاد نقاط فقط تلاقی بین ترکیبات عملکردی و بی فایدگی و غیرکاربردی بودن فضاهای عملکردی شد، که همه ی این ها حاکی از تاکید معماران این پروژه ها بر تدوین هم زمان عملکرد و رویداد در برنامه ی عملکردی این فضاهاست.

Keywords:

رویدادپذیری , فضای میانی , تیوری زمینه ای , معیارهای موثر