ارزیابی شرایط اقلیم آسایشی شهر بندری چابهار در جهت توسعه گردشگری با استفاده از مدل THI

امروزه، تعیین درجه تاثیر اقلیم بر روی فیزیولوژی انسانی و مشخص نمودن شرایط آسایش حرارتی از اهمیت بسیار زیادی در زمینه برنامه ریزی های توریسم و اکوتوریسم برخوردار است. احساس آسایش حرارتی در فضاهای بیرونی عامل مهمی است که بطور قابل توجهی فعالیت های انسان را در فضاهای بیرونی تحت تاثیر قرار می دهد. در حقیقت، مقدار فعالیت انسان و چگونگی آن به میزان رضایت یا عدم رضایت وی از وضعیت بیوکلیمای موجود در فضای خارجی بستگی دارد. بنابراین، ایجاد وضعیت مطلوب آسایش برای انسان با استفاده از شرایط طبیعی موجود از نظر طبیعتگردی و اقتصادی اهمیت زیادی دارد شهر بندری چابهار بین طول جغرافیایی 61 00 تا 61 25 خاوری و عرض جغرافیایی 25 30 تا 2500 شمالی قرار دارد. این شهر به عنوان جنوبی ترین شهر استان سیستان و بلوچستان، بر روی یک پادگانه دریایی ساحلی بنا شده که حدود10 متر از سطح دریا ارتفاع دارد. در این پژوهش سعی بر این است تا آسایش اقلیمی بندر ساحلی چابهار را جهت برنامه - ریزی های دقیقتر در صنعت توریسم بدست آورد. به منظور دستیابی به محدوده آسایش حرارتی چابهار، از داده های هواشناسی دمای خشک و رطوبت نسبی ماهانه طی دوره آماری 1986-2012 استفاده شده است. شاخص - THI بر اساس دمای خشک و یکی از شاخص های رطوبت مانند رطوبت نسبی، دمای نقطه شبنم و دمای تر می تواند محاسبه شود. در این مطالعه از رابطهی دمای خشک و رطوبت نسبی استفاده شده است. نتایج نشان می دهد که ماه های ژانویه و فوریه بهترین شرایط اقلیمی روزانه و شبانه را جهت گردشگری دارند. همچنین در فصل پاییز و زمستان شبها دارای شرایط ایده ال جهت گردشگری می باشند.

Keywords:

آسایش اقلیمی , THI , گردشگری , بندر ساحلی چابهار