سبک زندگی اسلامی در معماری مسکونی

ارتقاء کیفیت های زندگی در هر جامع مستلزم ایجاد هماهنگی و همسویی میان ابعاد و اجزاء مختلف آن جامعه است. ارتقاء و رشد اجتماعی نیز، نیازمند توجه جدی به الگوهای متعدد رفتاری و کنشی در سطوح گوناگون و ایجاد زمینه برای تجلی مناسب این رفتارها در محیط کالبدی است. در این راستا جامعه اسلامی به عنوان قرارگاه شیوه خاصی از زندگی با الگوهای رفتاری خاص برای انسان ها در تمامی اعصار، قواعد و قانونمندی های خاصی را معرفی نموده و آنها را در سطحی وسیع و به صورتی فراگیر نهادینه ساخته تا با سازگاری آموزه های اصیل دینی و الگوهای رفتاری بر آمده از این آموزه ها رشد جامعه را تضمین نماید . نوشتار حاضر به بررسی ابعاد سبک زندگی اسلامی با تمرکز بر چگونگی تجلی آن در طراحی معماری مسکونی از طریق رعایت اصل سلسله مراتب فضایی خواهد پرداخت. معماری و طراحی مسکن رابطه مستقیم با سبک زندگی دارد. الزامات زندگی معاصر، رعایت بسیاری از آموزه ها و ارزش های دینی را در الگوی معماری مسکونی مشکل یا ممتنع ساخته است. بی توجهی به نحوه ساماندهی فضای خانه و پیرامون آن در نهایت منجر به تاثیر متقابل آن بر شکل گیری شخصیت و سبک زندگی جامعه خواهد شد. رعایت سلسله مراتب فضایی امکان تطبیق فضاهای واحدهای مسکونی را با نیازهای جدید خانواده مبتنی بر آموزه های دینی میسر ساخته و رعایت عرصه های مختلف خصوصی تا عمومی و انطباق یا افتراق آنها را تحقق می بخشد. جهت روشن نمودن اصول مورد نظر، بخش اول این مقاله به شناخت ابعاد مسیله و بررسی مطالعات نظری و اسنادی در ارتباط با سبک زندگی اسلامی و نظامات تاثیرگذار در سلسله مراتب فضایی اختصاص یافته و در ادامه پس از ارزیابی اطلاعات و جمع بندی آنها با روش تحلیلی توصیفی، پیشنهادات و الگوهایی مبنی بر اهداف عملیاتی ارایه شده است.

Keywords:

سبک زندگی اسلامی , معماری مسکونی ایرانی , سلسله مراتب فضایی , عرصه بندی , اصول و راهبردها