بررسی تحقق طرح تفصیلی با تاکید بر کاربری اراضی شهری (مطالعه موردی: شهر شوشتر)

برنامه ریزی کاربری اراضی شهری عملی است که طی آن که برای هر واحد زمین، کاربردی خاص تخصیص می دهند، هدف از این برنامه ریزی ایجاد برنامه ای است که میزان رفاه اجتماعی را با توجه به محدودیت ها افزایش دهند. برنامه ریزی کاربری اراضی علم تقسیم زمین و مکان برای کاربردها و مصارف مختلف زندگی می باشد. هدف اصلی و اساسی برنامه ریزی کاربری زمین استفاده بجا و مناسب و در نهایت آماده سازی زمین جهت مصارف مختلف شهری است، بنابراین در برنامه ریزی کاربری زمین بایستی زمین مورد نیاز جهت رسیدن به اهداف آینده برآورد گردد. در واقع برنامه ریزی کاربری زمین و مدیریت خردمندانه فضا به منظور بهینه سازی الگوی توسعه فعالیت های انسان است. یکی از محورهای اصلی برنامه ریزی شهری برنامه ریزی کاربری زمین است که همراه با برنامه ریزی شبکه ارتباطی، فضای سبز و باز، تاسیسات و غیره استخوان بندی اصلی شهر و نحوه توسعه آتی آن را مشخص میکند. نحوه رویکرد و چگونگی برنامه ریزی کاربری اراضی نه تنها نقض اساسی در کیفیت و کارایی برنامه جامع شهری خواهد داشت، بلکه اساس نظام توزیع فعالیت ها، خدمات و سهم سرانه ها را تعیین می کند بدیهی است موضوع اصلی در برنامه ریزی کاربری اراضی، نحوه تخصیص زمین به کاربری های مختلف و هماهنگ کردن آنها با یکدیگر است که به عنوان برآورد نیازهای فضایی تلقی می گردد. شهر شوشتر یکی از نواحی خاص شهری است که تنوع و ترکیب چشمگیری از کاربری ها را در محدوده ی خود فراهم آورده است . این کاربری ها در وضع موجود از نظر نظام توزیع و الگوی همجواری، هماهنگی چندانی با معیارهای برنامه ریزی شهری ندارد و کیفیت زندگی شهری در سطح ناحیه را تحتتاثیر قرار داده است. این مقاله با تکیه بر روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از روش های ارزیابی کمی و کیفی؛ یعنی استاندارد سرانه ها، روش نزدیک ترین مجاورت ماتریس سازگاری و امتیازدهی بر پایه ی روش موقعیت یابی مکانی به تحلیل نظام توزیع و الگوی همجواری کاربری ها می پردازد. نتایج حاصل از این پژوهش، بیانگر کمبود سرانه ی کاربری های خدمات رسان، وجود ناسازگاری به ویژه در همجواری با کاربری های مسکونی و آموزشی و بی نظمی در الگوی توزیع کاربری ها در سطح شهر است.

Keywords:

کاربری اراضی شهری , تحلیل سازگاری , توزیع کاربری ها , نزدیک ترین مجاورت , شهر شوشتر