کاهش چشمگیرآبیاری سبزفرشها با پاکلوبوترازول و ترینگراپیکاتیل گامی موثر در استفاده از دانش فنی جهت توسعه پایدار فضای سبز مناطق خشک

چمنها به عنوان مهمترین گیاهان پوششی، بخش عمده فضای سبز شهری را شامل میشوند. برای حفظ و نگهداری چمن نیاز به هزینههای بسیار بالایی است، بنابراین مدیریت چمن با روشهای کارآمد و نوینی مثل استفاده از کند کنندههای رشد میتواند هزینه های نگهداری چمن را کاهش و بر بهروهوری آبیاری و شاخص های کیفی چمن بیفزاید و چمن را به انواع تنشهای زیستی و غیر زیستی مقاوم کند. به دنبال استفاده از ترینگزاپک اتیل موجب کاهش مصرف کربوهیدرات میشود و به مواد فتوسنتزی اجازه میدهد که برای استفاده های بعدی ذخیره شوند که این امر باعث میشود چمن در برابر تنشهای خشکی، شوری و یخ بندان مقاومت بیشتری پیدا کنند. کند کنندههای رشد علاوه بر کاهش غلظت جیبرلین باعث افزایش غلظت کل کلروفیل b میگردد و همین افزایش میزان کلروفیل سبب کارآمدی دریافت انرژی نور خورشید و افزایش CO2 تثبیت شده و افزایش تولید کربوهیدراتهای غیر ساختاری میگردد، همچنین کند کننده های رشد با انتقال کربوهیدراتهای غیر ساختاری از برگ به ساقه و ریزوم چمن موجب مقاومت چمن به انواع تنشهای غیر زیستی سرما، خشکی و گرما میگردد.

Keywords:

تنش خشکی , چمن , توسعه پایدار فضای سبز , کاهش دور آبیاری , مناطق خشک