جایگاه تعلیم و تربیت در قرآن و سنت با رویکرد تمدن

انسان موجودی است که همواره برای رسیدن به مراحل والای کمال و تکامل روحی و روانی، نیازمند تعلیم و تربیت صحیح میباشد. تعلیم و تربیت که مهمترین ارکان اساسی در پرورش روحی انسان به شمار میروند همواره در دوره های مختلف تاریخ مورد توجه بشر و دانشمندان بوده است؛ تعلیم ناظر به شکوفا ساختن و به فعلیت درآوردن نیروی فکری یا ذهنی انسان بوده و تربیت به معنای رشد دادن یک پدیده با فراهم کردن زمینه رشد و شکوفایی استعدادها و به فعلیت رساندن نیروی نهفته در آن میباشد بنابراین اگر این دو مصداق با توجه به آموزه های وحیانی و معارف دینی مورد استفاده قرار گیرند نتیجه میشود یک انسان کامل با استعدادهایی که نه تنها در موفقیت نظام های آموزشی موثر بوده بلکه در راستای ایجاد جامعه ای انسانی و آرمانگرا کمک شایان توجهی مینماید. به همین دلیل، تطبیق تعلیم و تربیت در حوزه دین (قرآن و سنت) با گسترش تمدن نیاز به راهکارهایی دارد تا بتواند جایگاه این دو مولفه را در شخصیت افراد مورد کاوش قرار دهد. در این پژوهش سعی بر آن است تا به روش کتابخانه ای- تحلیلی، جایگاه این دو مفهوم با توجه به قرآن و سنت و نقش آنان در پیشرفت تمدن مورد واکاوی و تبیین قرار گیرد.

Keywords:

تعلیم و تربیت , قرآن , سنت , تمدن