بهبود قابلیت هضم سورگوم دانه ای با کاهش تانن و جیره نویسی به روش اسیدهای آمینه قابل هضم استاندارد شده در جیره جوجه های گوشتی

این پژوهش به منظور بررسی روش فرآوری سورگوم دانه ای و روش جیره نویسی بر عملکرد و قابلیت هضم مواد مغذی با استفاده از 320 قطعه جوجه گوشتی (هشت روزه) در یک آزمایش فاکتوریل 2 × 2 × 2 با دو روش جیره نویسی (اسیدآمینه کل و قابل هضم) ، فرآوری با پلی وینیل پیرولیدون (PVP، صفر و یک درصد) و اسید آلی (صفر و دو درصد مخلوط اسید استیک و اسید پروپیونیک با نسبت 60 به 40) در قالب طرح کاملا تصادفی با هشت تیمار، چهار تکرار و 10 پرنده در هر تکرار انجام شد. اثر اصلی استفاده از جیره نویسی به روش قابل هضم، افزودن اسید و PVP در دوره پایانی (22 تا 42 روزگی) و کل دوره (هشت تا 42 روزگی) باعث بهبود ضریب تبدیل خوراک و افزایش وزن روزانه و اثر اصلی روش جیره نویسی قابل هضم و افزودن اسید سبب بهبود گوارش پذیری مواد مغذی شد (05/0 ≤P). اثر افزودن اسید و PVP سبب کاهش وزن پانکراس شد (05/0 ≤P). برهم کنش PVP، اسید و روش جیره نویسی در هیچ یک از دوره های پرورش بر ویژگی های عملکرد معنی دار نبود. براساس نتایج تحقیق حاضر، تنظیم جیره براساس اسیدهای آمینه قابل هضم هنگام استفاده از سورگوم دانه ای در جیره های جوجه های گوشتی، به دلیل عدم نیاز به هزینه های اضافی برای فرآوری سورگوم دانه ای و دارا بودن نتایج عملکردی مشابه با جیره های فرآوری شده قابل توصیه است.

Keywords:

اسید استیک , اسید پروپیونیک , پلی وینیل پیرولیدون , تانن , عملکرد , لاشه