پیرنگ در بانو گشسب نامه

پیرنگ در ادب داستانی، ساختمان و اسکلت بندی یک داستان است، به طوری که ضمن رعایت قصه (توالی زمانی کارکردها)، بر روابط علی و معلولی نیز استوار باشد. بانوگشسب تنها زن پهلوان ایرانی است که درباره ی او و کرد ارهای پهلوانیاش، منظومه ای مستقل شکل گرفته است. نام سراینده آن مشخص نیست ولی احتمال میرود ناظم بانوگشسب نامه و همچنین منظومه دیگری به نام فرامرزنامه شاعری از اهالی کوره اردشیر (گور یا همان فیروزآباد فارس) و مسلمان شیعه بوده است. تحلیل فرهنگی، اجتماعی و تاریخی هر یک از واحدهای بنمایه ای فوق، در میدانی فراگیرتر از حد یک قصه، هر واحد را به صورت الگویی ساختاری مطرح می سازد که داستآنهای متعددی را در ادبیات ایران و جهان تحت پوشش ساختاری خود قرار میدهد. در این مقال ساخت های داستان در این منظومه بررسی خواهد شد.

Keywords:

پیرنگ , پی رفت , واحدبن مایه ای , بانو گشسب نامه