نگاهی به اسطوره و نماد در شعر فروغ فرخزاد در ادب فارسی

به کارگیری واژه در غیرمعنای حقیقی، خاص زبان فارسی نیست، هر نویسنده یا شاعر بنا به اقتضای فکری و فرهنگی خود و احوال مخاطبان در شرایطی خاص =بافت موقعیت مبادرت به کاربرد تعابیری چون مجاز و استعاره می نماید؛ در این میان کارکرد زبان نمادی و اسطوره ای وابستگی بیشتری به بن مایه های فکری و فرهنگی صاحبان زبان یک قوم دارد. به کارگیری زبان رمزی اساطیری که از آن به عنوان استعاره و تشبیه هم می توان نام برد، در تاریخ زبان فارسی سابقه ای طولانی و قابل تامل دارد؛ اگرچه در این زمینه آثار پژوهشی قابل توجهی به رشته تحریر درآمده، اما پرداختن به این پیشینه ی ارزشمند و پیوند دادن آن به زبان فارسی معاصربه نظر می رسد فضای تازه ای در پهنه زبان ادبی و هنری ایجاد می کند فروغ فرخزاد حایز شرایطی ویژه است، در شعر و زبان او عاطفه و احساس بسیار قدرتمند است، و به کارگیری او از زبان رمزی و اساطیری مبتنی بر آموخته های قبلی نیست، استفاده او از زبان نمادی طبیعی و بی اصرار و بی نقشه قبلی است، از این سبب می توان به نمونه های طبیعی و دور از تصنعی از نماد و اشارات اساطیری برخورد. وی در این عرصه گاه خود نمادسازی کرده، گاه نمادهای موجود در سنت ادبیات فارسی را در کاربردی نو آورده و گاه از نمادها و اساطیر در همان معانی سنتی سود جسته است

Keywords:

اسطوره , نماد , ادب فارسی , فروغ فرخزاد